Φάκελος «Εγωκεντρισμός» – Γράμμα προς την αφετηρία «ορμώμενος μοναχισμός».

Εγωκεντρισμός ονομάζεται το χαρακτηριστικό γνώρισμα του προσώπου, το οποίο συνηθίζει να αναφέρεται αποκλειστικά και απόλυτα στις δικές του απόψεις, αγνοώντας τους άλλους. Οι παρενέργειες του εγωκεντρισμού δεν είναι εύκολα αντιληπτές από το ίδιο το άτομο καθώς αυτοτροφοδοτείται και από αυτές.

Οι άνθρωποι συχνά οδηγούνται στην αποξένωση εξαιτίας  διαφόρων οικογενειακών ή κοινωνικών καταστάσεων, οι οποίες τον καθιστούν αδύναμο. Όσο και αν φαίνεται περίεργο, η συναισθηματική τροφή είναι εκείνη που κρατά ζωντανό τον εύθραυστο «εγωιστή – μοναχό» !

Σύμφωνα με τον Τζον Κατσιόπο… η εξήγηση της μοναξιάς βασίζεται στην θεωρία της εξελικτικής ψυχολογίας και αναπτύχθηκε στους ανθρώπους ως κάτι ανάλογο του ανθρωπίνου πόνου. Η προοδευτική απομόνωση του ατόμου και κατάργηση των κοινωνικών του σχέσεων, εξαφανίζει ένα σημαντικό μέρος της υγιούς συμπεριφοράς του, μαρτυρώντας  ότι κάτι δεν πάει καλά. Όταν μιλάμε για τους «Ξενιτεμένους της ρημαγμένης φωλιάς» εκείνους τούς μοναχικούς τύπους, ο λόγος μας μοιάζει  αλλιώτικος… ταχύς…

Σύμφωνα με μελέτες ο εγωκεντρισμός μπορεί να προστατεύσει τους μοναχικούς ανθρώπους όπως σε βάθος χρόνου μπορεί να παρουσιάσει επιζήμιες επίπτωσης στην υγεία και τη ζωή τους.

Το τελευταίο επεισόδιο δείχνει πλέον να έχει επηρεάσει για τα καλά στους… θαμώνες του θεάτρου καθώς, σε όλα αυτά έχουν αρχίσει να συμμετέχουν  ασυναίσθητα και οι ίδιοι , ίσως λόγο συναισθηματικής φόρτισης. Πριν πέσουν στην σκηνή  τα μαύρα βαριά πανιά του επίλογου…στο κλείσιμο της αυλαίας εμφανίζεται το «Τρένο της ζωής»  γεμάτο επιβάτες.

Αναγκαστικά, περνά απ’τη στάση «λύπη».Έχει  νυχτώσει για τα καλά… Πόσο ατέλειωτος  συνωστισμός εκεί κάτω;Τα τρένα το ένα μετά το άλλο στοιβάζονται με αργούς ρυθμούς, όλα στην ίδια στάση. Μάλλον έφθασα αργοπορημένη στο θέατρο υπέθεσα, ενώ μέσα από το  τζαμί ενός βαγονιού από τα τελευταία, διακρίνονταν  μια βαθιά πληγή ζωγραφισμένη σε ένα τσαλακωμένο ρυζόχαρτο.

Οι επιβάτες των βαγονιών δεν φαίνονται πολλοί και αποβιβάζονται κάπως σύντομα. Ανάμεσά στους τελευταίους ήχους των μηχανών που σβήνουν ο πιο ‘μόνος άνθρωπος’  από όλους κατεβαίνοντας από το βαγόνι δεν είπε, μα άφησε κάπου σ’αγαπώ … Τίποτα δεν ακούστηκε… μόνο έπεσε στο πάτωμα ένα γράμμα…

Βλέπεις  σε αυτή τη στάση,το αστροκέντητο προικώο της ψυχής, είναι εκείνο που ησυχάζει τους στεναγμούς σε ολιγοσύλλαβες διαφάνειες…

Γράφει η Θάλεια Δέσποινα Λεκκάκου