Γράφει η Κατερίνα Ζαγοραίου
Η διπολική διαταραχή σε αντίθεση με την κατάθλιψη και τις ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές που σχετίζονται με γονίδια και για αυτό είναι κληρονομικές, δεν οφείλεται σε κάποιο συγκεκριμένο γονίδιο.
Αυτό δυσχεραίνει το έργο των επιστημόνων να βρούνε νέες θεραπείες για την αντιμετώπιση της, καθώς δεν μπορούν να καταλήξουν στο γιατί ένα άτομο εκδηλώνει διπολική διαταραχή και γιατί αυτή η νόσος είναι κληρονομική.
Σύμφωνα με έρευνα οι επιστήμονες διαπίστωσαν ανωμαλίες του εγκεφάλου σε άτομα που πάσχουν από διπολική διαταραχή. Οι ερευνητές μέτρησαν τις μαγνητικές τομογραφίες 6.503 ατόμων 2.447 ενηλίκων με διπολική διαταραχή και 4.056 υγειών ασθενών.
Επίσης εξέτασαν τα αποτελέσματα των φαρμάκων που δίνονται στους διπολικούς, την ηλικία εμφάνισης της νόσου, την ιστορία της ψύχωσης, την κατάσταση της διάθεσης, την ηλικία και τις φυλετικές διαφορές στον εγκεφαλικό φλοιό και κατέληξαν στο ότι ο εγκέφαλος των ασθενών με διπολική διαταραχή παρουσιάζει αραίωση της φαιάς ουσίας.
Τα μεγαλύτερα ελλείμματα βρέθηκαν στα μέρη του εγκεφάλου που ελέγχουν την αναστολή και το συναίσθημα
Έπειτα από 12 χρόνια μελετών οι ερευνητές που πήραν μέρος σε μια έρευνα του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν κατέληξαν σε μία σειρά παραγόντων που έχουν σχέση με την διπολική διαταραχή:
-
Ο τρόπος σκέψης και η επεξεργασία συναισθημάτων
-
Η προσωπικότητα και η ιδιοσυγκρασία
-
Η χρήση ουσιών
-
Τα τραυματικά γεγονότα και οι σχέσεις με την οικογένεια
-
Το μοτίβο ύπνου και το βιολογικό ρολόι
-
Οι μεταβολές των συμπτωμάτων με το πέρασμα του χρόνου
Άλλες σημαντικές παρατηρήσεις των επιστημόνων σε σχέση με τη διπολική διαταραχή ήταν ότι:
-
Οι ημικρανίες είναι τρεις φορές πιο συχνές στα άτομα με διπολική διαταραχή σε σύγκριση με άτομα που δε πάσχουν
-
Οι διατροφικές διαταραχές. Τα άτομα αυτά καταναλώνουν επίσης μεγάλες ποσότητες κορεσμένων λιπαρών.
-
Πολλά άτομα με διπολική διαταραχή έχουν ιστορικό παιδικού τραύματος
-
Το άγχος και οι νευρώσεις είναι κυρίαρχο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας τους
-
Η μνήμη τους παρουσιάζει έλλειμμα
Δύο γονίδια τα CACNA1 και ANK3 αυξάνουν την ευπάθεια στη διπολική διαταραχή, ενώ στην εκδήλωση της εμπλέκονται αρκετές ακόμη παραλλαγές γονιδίων.