Πένθος μετά το χωρισμό – Μελάνι… στο ρήγμα του ονείρου.

Η συναισθηματική πορεία  μιας σχέσης αποτελείται από  πολλά και διαφορετικά κομμάτια στιγμών του εγώ, τα οποία μελλοντικά δημιουργούν το πολύ «ηχηρό μαζί» , που κάνει ουσιαστικότερη την ύπαρξη μιας ερωτικής σχέσης. Το νέο «απόκτημα» που συνήθως παίρνει αρκετό χρόνο μέχρι να εγκατασταθεί και να λειτουργήσει από κοινού , αποτελεί το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό  αλληλεγγύης και κατανόησης  ανάμεσα στα σε ένα ζευγάρι.

Η αγάπη και το «δέσιμο» που αναπτύσσεται ανάμεσα στους ανθρώπους  κατά την διάρκεια της σχέσης, είναι εκείνο που αφήνει βαθιές πληγές  στο τέλος της, καθώς αποτελούν  τον νούμερο ένα ανασταλτικό παράγοντα της τωρινής  περιόδου, σε ότι αφορά την προσαρμογή του ατόμου σε μια νέα κατάσταση. Σε αυτήν πλέον καλείται να ανταποκριθεί  μόνο του. Τα επώδυνα στάδια που περνά το άτομο μετά τον χωρισμό είναι πέντε. Η άρνηση, ο θυμός, η διαπραγμάτευση , η κατάθλιψη και η αποδοχή.

Οι συναισθηματικές καθηλώσεις που προκύπτουν από ένα χωρισμό, θέτουν ως αναγκαία προϋπόθεση την διακοπή κάθε είδους επαφής . «Επαφή ονομάζουμε την  δυνατότητα  δημιουργίας  μιας ειδικής σχέσης με το εξωτερικό ερέθισμα ,δηλαδή ζω και συμμορφώνομαι με την κατάσταση στην οποία έχω εμπλακεί. (Χόρχε Μπουκαι )

Χωρίζεσαι από μια ζωή με κόπο, την ώρα που μπροστά σου απλώνονται ένα σωρό συναισθήματα, που όταν ήσουν στη σχέση ποτέ δεν υπήρχε  χώρος για να κοιτάξεις … Ένα περπάτημα  πάνω τους και συναντάς μια στοίβα «υπόπτους» που αληθινά σε είχαν αγαπήσει… Το σκέφτεσαι όμως και συνήθως δεν μιλάς, μόνο αναλογίζεσαι «Εγκαταλείψαμε η απλά χωρίσαμε;» Μέσα από την απώλεια ενός προσώπου, μεγαλώνεις τους  χώρους μέσα σου  συνειδητά , χάνεις καθολικά, κερδίζεις αναπόφευκτα , αλλάζεις απαραίτητα…

Ανατρέχοντας στους αρχαίους σοφούς όπως Σωκράτης και ο Κικέρωνας βλέπουμε πως τα δείπνα τους ,(στα οποία μιλούσαν για φιλοσοφικά θέματα), τα ονόμαζαν «αγάπες» .

Το μεγαλύτερο καταφύγιο ανατροφοδότησης της αγάπης είναι η ψυχή του ανθρώπου . Η αρετή της ,αντιπροσωπεύει διάφορες θετικές αξίες ,όπως αυτή της αφοσίωσης της ευγένειας και της συμπόνιας .Ο Κωνσταντίνος Μαρίτσας( συγγραφέας) αναφέρει μεταξύ άλλων «Η γνήσια αγάπη έχει τις ρίζες της στην παραγωγικότητα και γ’ιαυτο μπορεί να ονομαστεί παραγωγική’ αγάπη» Από την άλλη οι απόγονοι της , οι αγκαλιές και τα φιλιά ορμούν! στον αγώνα της διεκδικώντας…  με ευγενικό τρόπο.

 Η αγκαλιά της αγάπης με δύναμη η χωρίς, είναι μια πολύ σπουδαία κίνηση και σημαντική πράξη, καθώς η  ίδια η  φύση μας επιτρέπει να την αναζητούμε τακτικά.

Το συναισθηματικό όφελος της αγκαλιάς σύμφωνα με έρευνες, δημιουργεί θετική επίδραση στο σώμα και το πνεύμα του ανθρώπου, ιδιαίτερα όταν η διάρκεια του αγγίζει  τα είκοσι δευτερόλεπτα! Η αγκαλιά  στεγνώνει τα δάκρυα, γεμίζει το «σπίτι» σου με κόσμο, προστατεύει  όλα σου τα υπάρχοντα …τα συναισθήματα σου.

Τα γελαστά πρόσωπα με τα θλιμμένα μάτια, που αν δώσεις λίγη προσοχή στο «σημείο» φλυαρούν ακατάπαυστα, διαθέτουν από  τα ακριβότερα του Γης!

Οι αμετακίνητες απαιτήσεις τις οποίες από συνήθεια  κοιτούσες τρυφερά , φοβούμενος μήπως  “ελευθερώσεις” πάλι κάποιο αγαπημένο σου συναίσθημα δεν υπάρχουν πια…

Τα συναισθήματα που αλλάζουν εύκολα (όπως η στενοχώρια και ο θυμός) συνήθως κρύβονται κάτω απ’ τήν ομπρέλα της αγάπης. Πάντα βέβαια φαίνονται τα πόδια τους! Όμως παραμένουν στη  θέση τους, για να μας θυμίζουν  καθημερινά τη σπουδαιότητα της. Έχοντας αγαπήσει εσύ τον εαυτό σου, έχεις αγαπήσει και τις αξίες σου. Αυτό είναι που σε κάνει αισθάνεσαι πληρότητα.

Ανάμεσα σε όλα τα παραπάνω το ενδιαφέρον  που διατηρείται όταν τελειώνει μια σχέση,  αποτελεί μια σημαντική δυσκολία  ,συνήθως για τον έναν από τους δυο , εμποδίζοντας τον να πάει παρακάτω.

Λένε …

πως απέναντι στις πληγές που λείπει το χρώμα  ,στέκεσαι  τυχερός! καθώς το κόκκινο μεταξύ άλλων συμβολίζει το θυμό! Δεν ισχύει όμως το ίδιο με τα εσωτερικά τραύματα. Δυστυχώς μακριά από δω τα πράγματα πεθαίνουν εύκολα, μέσα μας  όμως όχι πάντα…

Η αγαπημένη «συλλογή » των εικόνων τις οποίες με επιμέλεια μυρώνεις στα κρυφά ακόμη και σήμερα, εσύ που ίσως ζεις κάπου ευτυχισμένος, ανήκουν στο πένθος. Η διαδικασία της αποφυγής επεξεργασίας της κατάστασης  από το άτομο, θεωρείται (από το ίδιο) σαν την απομάκρυνση μιας τρυφερής ανάμνησης και αποτελεί εμπόδιο της συναισθηματικής του εξέλιξης.

Κατά τον Φρόιντ στο έργο του πένθος και μελαγχολία ,η επεξεργασία του πένθους είναι ΔΟΥΛΕΙΑ.»  Οι ώρες εργασίας που έχει να συμπληρώσει όμως ο κάθε άνθρωπος που μένει μόνος του, παραμένουν μεγάλο θέμα. Ο εγκέφαλος μας φαίνεται να επεξεργάζεται έναν χωρισμό παρόμοια με τον σωματικό πόνο. Η φυσική επιβίωση του ατόμου που βάλλεται μετά το χωρισμό, μοιάζει  με εκείνο των ζώων, όταν  μένουν  μονά τους. Πάρα τον βραχυπρόθεσμο πόνο του χωρισμού  οι άνθρωποι που χωρίζουν, αρχίζουν να αισθάνονται καλύτερα μετά τις πρώτες δέκα εβδομάδες, αν και αυτό δεν συμβαίνει όλες τις φορές. Τα  παιχνίδια της αγάπης δεν είναι πάντοτε αθώα, κι έτσι απ’ όλα μου τα συναισθήματα  με συντροφεύει συχνά, εκείνο που διαρκεί περισσότερο …

Γράφει η Θάλεια Δέσποινα Λεκκάκου.