Το πένθος δεν χρειάζεται θεραπεία ενώ η κλινική κατάθλιψη χρειάζεται κατάλληλη αντιμετώπιση από ειδικό.
Ο διαχωρισμός ανάμεσα στο φυσιολογικό πένθος που συνοδεύει την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου και την κλινική κατάθλιψη είναι πολύ σημαντική. Χρειάζεται να θυμίσουμε ότι το πένθος αποτελεί μια φυσιολογική ψυχική διεργασία και δεν χρειάζεται θεραπεία, ενώ η κλινική κατάθλιψη αποτελεί μια ψυχική νόσος που χρειάζεται κατάλληλη και επαρκή αντιμετώπιση από έναν ειδικό ψυχικής υγείας.
Η βαθιά λύπη που προκύπτει από την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου μπορεί πολλές φορές να μοιάζει με τα συμπτώματα της κατάθλιψης. Η ομοιότητα αυτών των δύο καταστάσεων μπορεί να κάνει ορισμένες φορές πιο δύσκολο να τις διαχωρίσουμε.
Και στις δύο περιπτώσεις, το άτομο βιώνει απώλεια της ευχαρίστησης για δραστηριότητες που συνήθως απολάμβανε, καθώς και αλλαγές στον ύπνο του, στη συγκέντρωση και την ενέργειά του. Ωστόσο, όταν κάποιος πενθεί συνήθως εστιάζει τις σκέψεις του στο άτομο που έχει χάσει και βιώνει «κύματα» πόνου σε αντίθεση με το συνεχή, διάχυτο πόνο της κλινικής κατάθλιψης.
Επίσης, η έρευνα δείχνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις η λύπη και οι συμπεριφορές που μοιάζουν με την κατάθλιψη τείνουν να απαλείφονται με την πάροδο του χρόνου και τη βοήθεια του περιβάλλοντος.
Η βασική διαφορά μεταξύ του πένθους και της κατάθλιψης είναι ότι το πένθος της περισσότερες φορές πυροδοτείται και ενεργοποιείται από συγκεκριμένες καταστάσεις. Για παράδειγμα, ένα άτομο μπορεί να αισθάνεται καλύτερα όταν βρίσκεται σε συγκεκριμένες καταστάσεις, όπως όταν βρίσκεται με την οικογένεια και τους φίλους του.
Αντίθετα, η θλίψη αυξάνει με αφορμή σημαντικές ημερομηνίες και καταστάσεις. Ενώ, η κλινική κατάθλιψη είναι πιο επίμονη και επίπονη και το άτομο σπάνια βιώνει διαλείμματα από τη θλίψη.
