O Ιrvin D. Yalom, μας μιλάει για το… ξύπνημα!

ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ…

Σε κάποια στιγμή της ζωής, μερικές φορές ακόμα και  στα πρώιμα χρόνια της νιότης μας, άλλοτε όψιμα,  είναι βέβαιο ότι όλοι μας θα ξυπνήσουμε από ένα βαθύ συνειδησιακό – υπαρξιακό λήθαργο και θα αντιληφθούμε τη θνητότητά μας και την ματαιότητα αυτών που ζούμε, αυτών που πράττουμε, αυτών που σκεπτόμαστε.

του Λάσκαρη Κωνσταντίνου

Είναι τόσο πολλά αυτά που πυροδοτούν την επίγνωση της θνητότητα μας, του ότι είμαστε πεπερασμένοι, ότι είναι παροδική η παραμονή μας σε αυτόν τον κόσμο, όπως: μια ματιά στον καθρέφτη που δείχνει το σαγόνι μας να κρεμάει, τα μαλλιά μας ν’ ασπρίζουν, τους ώμους να καμπουριάζουν.

Η παρέλαση των γενεθλίων, ιδίως όσων αφορούν στρογγυλές δεκαετίες ….πενήντα, εξήντα, εβδομήντα.

Η συνάντηση μ’ ένα φίλο που έχεις καιρό να τον συναντήσεις και σε σοκάρει το πόσο έχει γεράσει και σκεπτόμαστε πόσο αδυσώπητα και πόση σκληρότητα φέρεται ο χρόνος.

Όταν βλέπεις παλιές φωτογραφίες αναπολείς μνήμες του εαυτού σου και των ανθρώπων που γέμιζαν την παιδική σου ηλικία κι είναι πια από καιρό νεκροί.

Μια συνάντηση με τον Θάνατο σ’ ένα όνειρο είναι ικανή να σε ξαφνιάσει και να σε τρομάξει.

Τι νιώθει κανείς, όταν έχει μια τέτοια εμπειρία; Και τι κάνει γι’ αυτό;

Βυθίζεσαι σε μια φρενήρη δραστηριότητα για να διασκεδάσεις τους φόβους του, τις ανασφάλειες και το υπαρξιακό του άγχος και ν’ αποφύγεις το θέμα;

Προσπαθείς ν’ απομακρύνεις τις ρυτίδες με αισθητική χειρουργική ή να βάψεις τα μαλλιά σου για να διώξεις το μελανά χρώματα της φθοράς, του γήρατος και του αναπόφευκτου θανάτου;

Αποφασίζεις να παραμείνεις για μερικά χρόνια στην ηλικία των τριανταεννέα ετών;

Περισπάς πολύ γρήγορα τον εαυτό σου με τη δουλειά και τη ρουτίνα της καθημερινής ζωής;

Σβήνεις από τη μνήμη σου κάθε τέτοια εμπειρία;

Αγνοείς τα όνειρά σου;

Σας προτρέπω να μη περισπάτε τον εαυτό σας και να μην απελπίζεστε…

 Το αντίθετο, γευτείτε την αφύπνισή σας. Εκμεταλλευτείτε την!

Κάντε ένα σταμάτημα, ξαποστάστε από τα χιλιόμετρα σκέψεων που διανύεται στο μαραθώνιο της ζωής που διέρχεστε μέσα από  μνήμες και αναμνήσεις καθώς κοιτάζετε τη φωτογραφία του νεότερου εαυτού σας.

Αφήστε την έντονη στιγμή να σας κατακλύσει και παρατείνετέ τη λιγάκι. Γευτείτε και τη γλυκύτητά της μαζί με την πικρή της γεύση.

Μην ξεχνάτε το πλεονέκτημα που προσφέρει το να παραμείνετε εν επίγνωση του θανάτου, το ν’ αγκαλιάσετε τη σκιά του και των άλλων δεινών της ζωής.

Μια τέτοια επίγνωση μπορεί ν’ αφομοιώσει το σκοτάδι με τη σπίθα σας για ζωή και να βελτιώσει τη ζωή σας, όσο ακόμα την έχετε.

Ο καλύτερος τρόπος για να εκτιμήσουμε τη ζωή, για ν’ αγαπήσουμε οτιδήποτε πολύ βαθιά, είναι να έχουμε επίγνωση ότι οι εμπειρίες αυτές είναι προορισμένες να χαθούν.

Έχω πολλές φορές εκπλαγεί ευχάριστα βλέποντας έναν ασθενή να κάνει ουσιαστικές θετικές αλλαγές πολύ αργά στη ζωή του, ακόμα και κοντά στον θάνατο.

Ποτέ δεν είναι πολύ αργά. Ποτέ δεν είμαστε πολύ γέροι για κάτι τέτοιο.

Εξάλλου, όπως διδάσκει και ο Κοέλιο…

πνίγεσαι όχι αν πέσεις στο ποτάμι, αλλά αν μείνεις βυθισμένος  σε αυτό. Μπορείς να τυφλωθείς, αν βλέπεις όλες τις μέρες ίδιες και δε βλέπεις το θαύμα που φέρνει η κάθε μέρα που μπορεί να δώσει ζωή στα χρόνια σου αλλάζοντας την πεποίθηση ότι το να προσθέτεις χρόνια στη ζωή είναι το άπαν.

Αυτό που αξίζει είναι…

 να προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι και έτσι τα πάντα γύρω μας θα γίνονται καλύτερα και να αγαπάμε τα πράγματα, τα πρόσωπα τις στιγμές που πλαισιώνουν, συνθέτουν, πλουτίζουν και δίνουν περιεχόμενο και νόημα στη ζωή μας, ακόμα και το πιο ασήμαντο. Αυτό είναι ευτυχία, αυτό είναι ευλογία!