Η “ασυνείδητη ενοχή” ως αιτία… των «ψυχο – σωματικών» ασθενειών!

Στις περισσότερες περιπτώσεις πηγή σωματικών & ψυχικών ασθενειών είναι η «ασυνείδητη ενοχή» που λειτουργεί ως βασική εκλυτική & γενεσιουργός αιτία για την εκδήλωση προβλήματος υγείας.

Ασυνείδητη ενοχή  είναι το αίσθημα «ενοχής» που επαναστατεί  για κάτι που στο παρελθόν πράξαμε & εν ευθέτω χρόνω οι ερινύες επιστρέφουν για κάτι που  απωθήσαμε (λησμονήσει) σκόπιμα για να συνεχίσουμε απρόκοπτα & φυσιολογικά τη ζωή μας. Οι έντονες εσωτερικές συγκρούσεις σκέψεων, επιθυμιών και συναισθημάτων επιτείνονται & επιτίθενται αδυσώπητα & ανηλεώς στο ενδοψυχικό μας πεδίο & επιζητούν “εξιλέωση”, μετάνοια, μεταμέλεια… για την παραβίαση ηθικής δεοντολογίας ή κάποιου πανανθρώπινου καθολικού συνειδησιακού κώδικα που παραβήκαμε είτε ακούσια λόγω επιβλεβλημένης ανάγκης ή έκτακτης κατάστασης – είτε εκούσια σε μια στιγμή αδυναμίας, πάθους, υπαρξιακού αδιεξόδου ή και κενού.

Η ενοχή όμως εκείνη απωθήθηκε αλλά δεν επιτρέπει στον άνθρωπο που την φέρει εντός του να βρεί γαλήνη & να ισορροπήσει ψυχικά.

Συνήθως η συνειδητή επίγνωση των πράξεων που μας κηλιδώνουν & μας μειώνουν ηθικά…  το ενοχικό συναίσθημα μεγεθύνεται & υποτροπιάζει και αυτόνομα παίρνει τα ηνία της ψυχο-σωματικής μας ύπαρξης.

Απόρροια αυτής της δεινής, αλγηνής και δυσβάστακτης κατάστασης είναι η εμφάνιση συμπτωμάτων όπως: εμμονές, φοβίες, ιδεασμοί (αυτο – καταστροφικές τάσεις) καταθλιπτική διάθεση & συμπεριφορά, ανησυχία, οξυθυμία, υπερένταση, εκρηκτικότητα, εσωστρέφεια, κρίσεις πανικού, απελπισία. Πρόκειται για έναν μηχανισμό “ενδοψυχικό” του Υπερεγώ… που επιζητά την τιμωρία μας… μέσω της βίωσης αυτών των συναισθημάτων – για την αποκοπή από το βίωμα της ενοχής – προκειμένου ο ασυνείδητα πάσχων άνθρωπος να βιώσει εξιλέωση, ως αντιστάθμισμα για τα ηθικά του ατοπήματα & παρεκκλίσεις με αποκορύφωμα την κάθαρση.

Υπάρχουν περιπτώσεις που πάρα πολλά άτομα εμφανίζουν οργανικά συμπτώματα και ασθένειες (π.χ. ελκώδεις ασθένειες του γαστρεντερικού & διαταραχές του νευρικού συστήματος, κ.α.) εξαιτίας της ενοχής, της τάσης τους να αυτομαστιγώνονται, να κατηγορούν – να επικρίνουν και να κρίνουν εαυτόν, δίχως  ίχνος επιήκεια;, προκειμένου να αποφύγουν να αναβιώσουν όσα τους στιγμάτισαν και πράξεις που έβλαψαν & λόγια που πλήγωσαν (τους άλλους & εν συνεχεία εμάς) σε στιγμές έντονης συναισθηματικής έξαρσης, απερισκεψίας, επιπολαιότητας, παρορμητικότητας ή άκρατης επιθυμίας για ηδυπάθεια ή και ηδονή.

Άλλοι ψυχικά πάσχοντες τείνουν ακατάπαυστα, εμμανώς και αδιαλείπτως να επικρίνουν & ενίοτε να ψέγουν τους άλλους – συνήθως (γονείς, συγγενείς & φίλους) – με την παραμικρή αφορμή για να εξυπηρετήσουν το “μεγάλο σχέδιο” της σωτηρίας της ψυχής τους – με το να γίνονται ζηλώτες της ηθικής και κατηχητές αξιών –  που κάποτε πρόδωσαν, καταπάτησαν & βεβήλωσαν…απωθημένο που ωθει το άτομο να  θυματοποιεί, δαιμονοποιεί, καυτηριάζει και να κατακρίνει τους άλλους αφου πρώτα έχει εξαντλήσεο όλα τα περιθώρια καταδίκης στον εαυτό τους.

Αδυνατώντας να σηκώσουν το βάρος και την ευθύνη της προσωπικής τους ενοχής, την εναποθέτουν μέσω προβολής – εκτός του εαυτού τους στους άλλους – έχοντας την ελπίδα και την ψευδαίσθηση πως η ενοχή θα πάψει να καθορίζει δυσλειτουργικά & να αποτελεί ψυχοφθόρα πτυχή της ζωή τους.

Σε κάθε περίπτωση, ο καθένας από μας, είτε ανήκουμε στις παραπάνω κατηγορίες ανθρώπων, είτε απλά εμφανίζουμε δυσκολίες του παραπάνω τύπου στην καθημερινή μας ζωή και λειτουργικότητα, θα ωφεληθούμε σημαντικά, εάν  συστηματικά, δυναμικά & συνεοδητοποιημένα επιδιώξουμε – να δουλέψουμε – με  τις όποιες ενοχικές  μας εμπειρίες στο ασφαλές πλαίσιο της ψυχοθεραπευτικής σχέσης.

του Λάσκαρη Κωνσταντίνου