Σε αυτή τη συνέντευξη, η Νίκη Καταφελή συζητά με μια μαμά που βίωσε την προωρότητα από πρώτο χέρι — μια εμπειρία γεμάτη φόβο, ελπίδα, μικρές νίκες και μεγάλα θαύματα. Με ειλικρίνεια και συγκίνηση, μοιράζεται το ταξίδι της από τη στιγμή της πρόωρης γέννας μέχρι την πορεία φροντίδας στο νεογνολογικό τμήμα, φωτίζοντας τις προκλήσεις αλλά και τη δύναμη που αναδύεται μέσα από τις δυσκολίες. Μια αφήγηση που αγγίζει και εμπνέει κάθε γονιό.
Η μητρότητα δεν ακολουθεί πάντα τα χρονοδιαγράμματα που έχουμε στο μυαλό μας. Κάποιες φορές έρχεται βιαστικά, απρόσμενα και γεμάτη προκλήσεις. Η 17η Νοεμβρίου έχει θεσπιστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας. Με αυτή την αφορμή κι έχοντας διαβάσει μία προσωπική της εξομολόγηση στα κοινωνικά δίκτυα, προσέγγισα την Λ.Ν. μια μητέρα δύο μικρών μαχητών. Μοιράστηκε μαζί μου τις πιο ευάλωτες, δυνατές και αληθινές στιγμές της. Τις στιγμές που τη διαμόρφωσαν, που τη λύγισαν και ταυτόχρονα την έκαναν πιο δυνατή από ποτέ. Μέσα από τις απαντήσεις της, ξεδιπλώνεται μια ιστορία θάρρους, τρυφερότητας και ελπίδας. Ένα ταξίδι που δεν διάλεξε, αλλά αγάπησε βαθιά.
Ν.Κ.: Ποια ήταν η πιο μικρή, αλλά πιο καθοριστική στιγμή που θυμάσαι από τις πρώτες ημέρες στη ΜΕΝΝ;
Λ.Ν.: Θυμάμαι τη στιγμή που άγγιξα για πρώτη φορά το μικροσκοπικό χεράκι τους μέσα από την τρύπα της θερμοκοιτίδας. Ήταν τόσο ελαφρύ, σχεδόν αόρατο, αλλά το κράτημά του μού έδωσε τη δύναμη να συνεχίσω. Εκεί κατάλαβα ότι, όσο δύσκολα κι αν είναι όλα, είμαστε μαζί.
Ν.Κ.: Πώς άλλαξε η έννοια της “κανονικότητας” για εσένα μετά τη γέννηση των παιδιών σου;
Λ.Ν.: Η “κανονικότητα” πλέον δεν μετριέται με μήνες και σταθμά ανάπτυξης. Μετριέται με μικρές νίκες: ένα γραμμάριο παραπάνω, μια μέρα χωρίς εκπλήξεις, ένα σταθερό οξυγόνο. Έμαθα ότι το φυσιολογικό είναι απλώς αυτό που ζούμε κάθε μέρα, όπως κι αν είναι.
Ν.Κ.: Υπάρχει κάτι που έμαθες για τον εαυτό σου χάρη στα μωρά σου, κάτι που ίσως δεν θα ανακάλυπτες διαφορετικά;
Λ.Ν.: Έμαθα ότι είμαι πολύ πιο δυνατή απ’ όσο πίστευα. Πριν, με τρόμαζαν μικρά πράγματα. Τώρα, μετά τη ΜΕΝΝ, τίποτα δεν μου φαίνεται ανυπέρβλητο.
Ν.Κ.: Ποιο ήταν το πιο αναπάντεχο πράγμα που σε βοήθησε να διαχειριστείς το άγχος εκείνη την περίοδο;
Λ.Ν.: Οι μικρές ρουτίνες: ένα καφέ στο ίδιο σημείο κάθε πρωί, το να γράφω μερικές γραμμές σε ένα σημειωματάριο και το να μιλώ στα μωρά ακόμα κι αν ήταν γεμάτα καλώδια. Αυτές οι στιγμές με γείωναν.
Ν.Κ.: Αν μπορούσες να στείλεις ένα μήνυμα στον εαυτό σου την πρώτη ημέρα στη ΜΕΝΝ, τι θα του έλεγες;
Λ.Ν.: “Αναπνέεις; Είσαι εδώ; Αυτό αρκεί. Τα μωρά σου σε χρειάζονται δυνατή, αλλά όχι τέλεια.”
Ν.Κ.: Ποια μικρή “τελετουργία” ή καθημερινή συνήθεια δημιούργησες για να νιώθεις πιο κοντά στα μωρά όσο ήταν στο νοσοκομείο;
Λ.Ν.: Τους άφηνα κάθε μέρα ένα μικρό υφασμάτινο πανάκι με το άρωμά μου και έπαιρνα πίσω εκείνο που είχα αφήσει την προηγούμενη μέρα για να το μυρίζω σπίτι. Ήταν ο τρόπος μας να είμαστε κοντά, ακόμα κι όταν δεν μπορούσαμε να είμαστε στην ίδια αγκαλιά.
Ν.Κ.: Πώς εξηγείς σήμερα την ιστορία της πρόωρης γέννησής τους στα ίδια σου τα παιδιά, ή έστω πώς φαντάζεσαι ότι θα το κάνεις στο μέλλον;
Λ.Ν.: Η μικρή μου δεν καταλαβαίνει ακόμα. Στον γιο μου λέω ότι είναι μικρός μαχητής. Ότι ήρθε λίγο νωρίτερα γιατί ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο γρηγορότερα, και ότι από την πρώτη στιγμή έδειξε σε όλους μας τι σημαίνει δύναμη.
Ν.Κ.: Υπήρξε κάποιος άνθρωπος (συγγενής, φίλος ή επαγγελματίας υγείας) που έκανε τεράστια διαφορά στην πορεία αυτή; Τι του χρωστάς;
Λ.Ν.: Οι νοσηλεύτριες που κάθε μέρα μου εξηγούσαν με απλές λέξεις τι συμβαίνει. Με έκαναν να νιώθω ότι έχω συμμάχους, όχι ότι είμαι χαμένη σε έναν κόσμο μηχανημάτων. Τους χρωστάω το ότι δεν λύγισα.
Ν.Κ.: Με ποιο τρόπο σε έχει επηρεάσει αυτή η εμπειρία στη στάση σου απέναντι στη μητρότητα και στη ζωή γενικότερα;
Λ.Ν.: Με έκανε να εκτιμώ το τώρα. Δεν τρέχω πια μπροστά. Ζω κάθε μέρα σαν να είναι πρόοδος, γιατί είναι. Και βλέπω τη μητρότητα όχι σαν κάτι δεδομένο, αλλά σαν ένα θαύμα που χτίζεται κομμάτι-κομμάτι.
Ν.Κ.: Ποιο πιστεύεις ότι είναι το πιο μεγάλο “δώρο” που σου άφησε η εμπειρία της πρόωρης γέννησης;
Λ.Ν.: Το δώρο της προοπτικής. Τώρα ξέρω ότι τα σημαντικά πράγματα δεν είναι αυτά που φαίνονται μεγάλα, αλλά αυτά που κάποτε ήταν μικροσκοπικά και πάλεψαν για να γίνουν μεγάλα.
Την ευχαριστώ από καρδιάς για την εμπιστοσύνη και τη διάθεσή της να μοιραστεί μια τόσο προσωπική και απαιτητική διαδρομή. Η μαρτυρία της προσφέρει πολύτιμη οπτική για την εμπειρία της πρόωρης μητρότητας και φωτίζει με αξιοπρέπεια και καθαρότητα τις προκλήσεις αλλά και τις μικρές νίκες που τη συνοδεύουν. Ελπίζω η αφήγησή της να αποτελέσει πηγή ενημέρωσης, δύναμης και στήριξης για κάθε γονέα που βρίσκεται σε παρόμοιο μονοπάτι.
Πηγή: Lay-out.gr
Άλλα άρθρα
Τρία ψηφιακά εργαλεία που «κόβουν» αλκοόλ και καπνό στους εφήβους
