Η μάχη με το τέρας νικιέται

Ήταν νομίζω, άνοιξη του 2007…

…λίγο πριν τελειώσει η τηλεοπτική σεζόν, όταν μου ζητήθηκε μια συνέντευξη από έναν τηλεοπτικό σταθμό για να κάνω το γνωστό απολογισμό της χρονιάς που πέρασε. Όπως πάντα, δεν είχα σχεδιάσει τίποτα. Έδινα μέχρι τότε μια δυο συνεντεύξεις τη χρονιά και μιλούσα αποκλειστικά για τη δουλειά μου και γενικότερα για την τηλεόραση. Η παρουσιάστρια, συμπαθέστατη, που δούλευε σε ανταγωνιστικό κανάλι, με πήγε πολύ μαλακά με τις γνωστές ερωτήσεις. Ποιος είναι ο νικητής της σεζόν, ποιον θα θέλατε στο κανάλι σας και διάφορα τέτοια, στα οποία είχα βαρεθεί να απαντάω.

Προς το τέλος της συνέντευξης, η παρουσιάστρια άρχισε να πλέκει το εγκώμιό μου. «Δημιουργήσατε τα παράθυρα, διευθύνατε όλα τα μεγάλα κανάλια και τώρα κάνετε άλλη μια επιτυχία στο STAR. Δημιουργήσατε ένα νεανικό lifestyle πρόγραμμα, το οποίο θεωρείται επιτυχημένο. Άρα, πρέπει να αισθάνεστε ευτυχισμένος». Η αυθόρμητη απάντησή μου πρέπει να τη σόκαρε. «Όχι, αγαπητή μου, δεν αισθάνομαι ευτυχισμένος».

Το κορίτσι σώπασε κι εγώ συνέχισα. «Ποτέ δεν ήμουν ευτυχισμένος! Μια ζωή οι φίλοι μου με ρωτούσαν τι έχω. Κι εγώ ήμουν λυπημένος. Κι όταν εσύ μου λες για τη μεγάλη επιτυχία του ΣΚΑΪ και τα παράθυρα, θέλω να σου πω ότι τότε έπασχα από βαθιά κατάθλιψη. Όταν όλοι οι άνθρωποι νόμιζαν ότι απολάμβανα τη μεγάλη μου επιτυχία, εγώ ήμουν άτομο με ειδικές ανάγκες που δεν μπορούσα να βγω ούτε από το σπίτι μου. Και πάλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ με το τέρας της κατάθλιψης».

Η παρουσιάστρια δε μιλούσε για αρκετά δευτερόλεπτα και με κοιτούσε απορημένη. Κάτι ψέλλισε στη συνέχεια. «Ξέρετε, εμείς είχαμε άλλη άποψη για εσάς…» «Ναι, το ξέρω!» της απάντησα. «Όλοι έχουν άλλη άπο ψη για μένα εκτός από τους φίλους μου που έζησαν την κόλασή μου».

Το κορίτσι κόλλησε, το μόνο που πρόλαβε να πει ήταν: «Και τώρα είσαστε καλύτερα;» «Ναι, σχεδόν καλά! Αυτή την αρρώστια δεν την ξεπερνάς ποτέ ολοκληρωτικά, αλλά βελτιώνεται η ποιότητα της ζωής σου. Αρκεί να έχεις τα κότσια και να πας στον ειδικό και να του πεις ό,τι αισθάνεσαι. Αρκεί να μπορέσεις να κάνεις βουτιά στα σκουπίδια που έχεις μέσα σου. Αρκεί να αναθεωρήσεις την ίδια τη ζωή σου»…