Όταν ευεργετείς κάποιον & τείνεις χείρα βοηθείας για να βοηθήσεις τον αδύναμο, τον πάσχοντα, αυτόν που υποφέρει και εκλιπαρεί για βοήθεια & αυτόν που σε έχει πραγματικά ανάγκη για να σηκωθεί & εσύ είσαι εκεί… για να σταθείς αρωγός… νιώθεις να σε διαπερνά ένα απερίγραπτο ρίγος βαθιάς συγκίνησης, ψυχικής ανάτασης & βαθιάς ικανοποίησης, ενισχύεις τον αυτοσεβασμό σου και νιώθεις την ιδιαίτερη χαρά ότι επουλώνεις τις πληγές & φροντίζεις τα τραύματα κάποιου που έχει ανάγκη τη στοργή σου, την φιλαλληλία σου, την συμπαράσταση σου, την αμέριστη υποστήριξη σου.
Είναι υπέροχο & ανακουφιστικό το συναίσθημα ότι εκπληρώνεις μια ιερή υποχρέωση, μια υπέροχη αποστολή ανθρωπιάς. Όταν προσφέρεις με κάθε πρόσφορο τρόπο, όταν θυσιάζεις κάτι από το υστέρημα σου, τονώνεται η αυτοεκτίμηση σου γιατί η πράξη της προσφοράς, σου δημιουργεί συναισθήματα ικανοποίησης & πληρότητας. Όταν προσφέρεις χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς να περιμένεις υστερόβουλα & κοντόφθαλμα ανταμοιβή, τότε αυτομάτως νιώθεις ότι επιτελείς έναν ιδιαζόντως σημαντικό ρόλο αυτόν του ευεργέτη, του αλτρουιστή, του ανθρώπου που θέλει να αλλάξει τον κόσμο και να του δώσει μια πιο ανθρώπινη όψη, μακριά από προσωπεία, διπροσωπία & νοοτροπίες τύπου δούναι και λαβείν & υποσχετικές…
Ο John Andrew Holmes, Αμερικανός γιατρός υποστήριζε ότι: το πιο ικανοποιητικό στη ζωή είναι να μπορείς να δίνεις ένα μεγάλο μέρος τους εαυτού σου στους άλλους.
Πράγματι, όταν προσφέρεις, μεταδίδεις κύματα χαράς και αυτό σου επιστρέφει σε σένα πολλαπλασιαστικά σε επίπεδο και σωματικής υγείας αλλά και ψυχικής ανάτασης. Ένα δικό του χαμόγελο, σου αναπτερώνει το ηθικό. Επίσης, αυτό λειτουργεί ως ευκαιρία να εκτιμήσεις αυτά που ήδη έχεις, να τα εκτιμήσεις σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, αποβάλλοντας τις αδηφάγες και αχόρταγες επιθυμίες σου για όλο και περισσότερα αγαθά. Το δίδαγμα που αναδύεται όταν προσφέρεις ανθρωπιστική βοήθεια είναι να μάθεις να ζεις με απλό, ποιοτικό & ουσιαστικό τρόπο, εκτιμώντας τα μικρά καθημερινά πράγματα μέσα από τα οποία κρυφές & γοητευτικές πτυχές της ζωής συνθέτουν τη μεγαλοσύνη της ζωής !
Πολλοί έχουν επιχειρήσει να ακολουθήσουν το δρόμο της προσφοράς, της αλληλεγγύης, της φιλανθρωπίας εν γένει ανακαλύπτουν ότι το πιο σημαντικό απ’ όλα, ακόμα και από όλα τα υλικά αγαθά, είναι η σχέση μας με τον συνάνθρωπο. Κανένας άνθρωπος δεν είναι ευτυχισμένος όταν είναι μόνος του & νιώθει ανακούφιση όταν πετάει το προσωπείο της υποκρισίας, της παντοδυναμίας, της έπαρσης, της αλαζονείας τους εγωισμού, της χαιρεκακίας, της κτητικότητας & της μάταιας φιλοπρωτίας, τελειοθηρίας & υπεροχής έναντι των άλλων.
Η επαφή μας με τον συνάνθρωπο μας εξευγενίζει, μας εξημερώνει, μας εξανθρωπίζει. Γιατί μόνοι μας θα ήμασταν πολύ ευερέθιστοι, οξύθυμοι & ατελείς σαν άνθρωποι, αφού η απομόνωση & η περιχαράκωσή μας στα στενά πλαίσια του μικρόκοσμού μας & η κοινωνική μας παραίτηση, μας θέτει στο περιθώριο, μας απομακρύνει από την ενεργό κοινωνική δράση, γεγονός που συμβάλλει στην υποβάθμιση της κοινωνικής παρουσίας μας ως δρώντα υποκείμενα που υπό ιδανικές συνθήκες θα πρέπει να μετέχουν σε συλλογικές διαδικασίες, να αφουγκράζονται & να μετέχουν στις κοινωνικές εξελίξεις ως φορείς αλλαγής & ανατροπής πάγιων καταστάσεων που μας θέλουν αδρανείς, αμέτοχους & αποστασιοποιημένους από κάθετι που δεν αποφέρει κέρδος, αντισταθμιστικό όφελος, ανταποδοτικότητα σε όρους σύγχρονης οικονομίας.
Αποτέλεσμα αυτής της τραγικής “ωφελιμιστικής” νοοτροπίας με την οποία έχουμε γαλουχηθεί στα πλαίσια του σύγχρονου τρόπου οργάνωσης του κοινωνικού περιβάλλοντος, ενός περιβάλλοντος το όποιο εργαλειοποιεί την ανθρώπινη ύπαρξη & την αποστραγγίζει από κάθε ίχνος ουμανιστικής τάσης που από την οποία σίγουρα δεν απορρέουν υλικά οφέλη αλλά πλουτίζουν την ψυχή με θησαυρούς υπέρτερης αξίας (ηθική ικανοποίηση, αίσθημα πληρότητας, νοηματοδότηση της ύπαρξης μας, ευαισθητοποίηση, απεμπόλιση παθητικότητας & απομάκρυνση από την τάση αδιαφορίας για το ότι συμβαίνει γύρω μας).
Όταν προσφέρεις βοήθεια σε κάποιον που το έχει ανάγκη, αυτό σηματοδοτεί και την ενεργοποίηση σου ως μέλος ενός κοινωνικού συνόλου, η υπόληψη μας ενισχύεται, γινόμαστε έμπρακτα χρήσιμοι για τον ευρύτερο κοινωνικό ιστό η αυτοεικόνα μας βελτιώνεται & συμβάλλουμε ώστε ο κόσμος μας να γίνει καλύτερος.
Το κίνημα του εθελοντισμού σηματοδοτεί την μετάβαση από το «εγώ» στο «εμείς» & προάγει όλες εκείνες στις πανανθρώπινες, ξεχασμένες λίγο-πολύ αξίες, όπως είναι η κοινωνική αλληλεγγύη , η ανιδιοτελής προσφορά και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Στη σημερινή κοινωνία με τους ξέφρενους & αγχωτικούς ρυθμούς ζωής, του υλικού ευδαιμονισμού και του ατομικισμού όπου οι ανθρώπινες σχέσεις διαπνέονται από πνεύμα αδιαφορίας & στυγνής συναλλαγής… ο εθελοντισμός φαντάζει ως ο μοναδικός φάρος ελπίδας που μπορεί να φωτίσει προς μία διαφορετική κατεύθυνση, μια οδό που θα μας οδηγήσει σε μια νέα στάση ζωής.
Ας θυμόμαστε επομένως το ηθικό δίδαγμα της Αυστριακής διανοούμενης Bertha von Suttner, όπου σύμφωνα με την ίδια μετά το ρήμα «αγαπώ», το «βοηθώ» είναι το πιο ωραίο ρήμα στον κόσμο.
του Λάσκαρη Κωνσταντίνου
(466)