Βρισκόμουν στη τελευταία τάξη του λυκείου, ήμουν στην εφηβεία και είχα κατάθλιψη. Δεν ήξερα τι να κάνω…
Η Βανέσα, 27 ετών μοιράζεται μαζί μας τη δική της προσωπική ιστορία για την κατάθλιψη:
“Ήμουν συνεχώς θύμα εκφοβισμού, κάθε μέρα στο σχολείου οι συμμαθητές μου με κορόιδευαν χωρίς λόγο.
Μέρα με τη μέρα ένιωθα αφόρητους πόνους, όχι τόσο σωματικούς όσο ψυχικούς. Τη νύχτα γινόντουσαν χειρότεροι, είχα φτάσει σε σημείο να θέλω να κάνω κακό στον εαυτό μου. Ένιωθα να βρίσκομαι στον πάτο μιας πισίνας, να πνίγομαι και να μην θέλω να σωθώ, μισούσα τον εαυτό μου.
Χρειαζόμουν βοήθεια, απευθύνθηκα στους γονείς μου, με πήγαν στο γιατρό και μου διέγνωσαν κατάθλιψη.
Λίγο μετά πέρασα στο πανεπιστήμιο, δήλωσα όσο πιο μακριά μπορούσα. Εκεί έκανα νέους φίλους, ερωτεύτηκα και οι βαθμοί μου είχαν εκτοξευτεί. Η σκιά της κατάθλιψης όμως συνέχισε να με ακολουθεί.
Τα αρνητικά συναισθήματα ένιωθα ότι έριχναν το σώμα μου κάτω. Χρειαζόμουν βοήθεια και πάλι. Αυτό έγινε όταν οι δύο καλύτεροι μου φίλοι μου έσωσαν τη ζωή. Με βοήθησαν να καταλάβω ότι αξίζει να ζεις και ότι είναι πολύ εγωιστικό εκ μέρους μου να κόψω το νήμα της ζωής. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα έβλαπτα μόνο εμένα , αλλά τους γονείς μου τα αδέρφια μου και όλους αυτούς που με αγαπούσαν.
Έτσι βρήκα τη θεραπεία μου. Με τη φαρμακευτική αγωγή που μου έδωσαν ειδικοί σταμάτησαν πλέον να εμφανίζονται τέρατα στον ύπνο μου, δεν είχα πλέον αρνητικές σκέψεις και μπορούσα να δω τη διαφορά και όχι μόνο εγώ αλλά και οι άλλοι γύρω μου.
Δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη θεραπεία για την κατάθλιψη, αλλά υπάρχει μία η οποία είναι μέσα στον καθένα από εμάς. Το θέμα είναι να τη βρούμε! Νιώθω υπέροχα που έκανα το βήμα να βρω τη δική μου και σήμερα χαμογελάω ξανά.”
(27837)