Τελικά έχουμε χημεία;

Γνωρίζεις κάποιον και νιώθεις μετά από 1-2 ραντεβού ότι έχετε καλή χημεία. Σου ταιριάζει. Σου βγάζει κάτι. Τι εννοούμε όταν λέμε ότι υπάρχει χημεία με κάποιον; Τι είναι η χημεία στην πραγματικότητα;

Τι εννοούμε λέγοντας «χημεία»;

Συνήθως εννοούμε μια ανεξήγητη έλξη που νιώθουμε μέσα μας προς το άλλο άτομο. Κάτι στο χαρακτήρα του μας προκαλεί ένα θετικό συναίσθημα. Νιώθουμε πως ταιριάζουμε καλά μαζί του. Δεν είμαστε σίγουροι γιατί, αλλά το νιώθουμε. Μας κάνει κλικ, βρε παιδί μου.

Η έλξη που νιώθουμε είναι κάτι…

το οποίο δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε με λόγια. Δεν μπορούμε να το περιγράψουμε ακριβώς και αν μας πιέσει κάποιος να του το αναλύσουμε, θα βρούμε εκείνη τη στιγμή τον τρόπο να το αποτυπώσουμε σε λέξεις εκλογικεύοντας την κατάσταση.

Θα πούμε κάτι σαν:

«Δεν ξέρω, είναι ο τρόπος του που μου αρέσει.»

«Έχει πολύ ωραία αύρα…»

«Με εξιτάρει όταν μιλάμε και μου προκαλεί ενθουσιασμό!»

Τι είναι η «χημεία» στην πραγματικότητα;

H χημεία είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, είναι κάτι έξω από τον συνειδητό μας έλεγχο. Συνεπώς ανήκει στον χώρο του ασυνείδητου (ή του υποσυνείδητου για τους υποστηρικτές του Φρόυντ). Είναι ένα κλικ που κάνει ο εγκέφαλός μας στην παρουσία του άλλου και εμάς μας φαίνεται ότι μας κάνει κλικ ο άλλος.

Τι συμβαίνει στον εγκέφαλό μας λοιπόν;

Ο εγκέφαλός μας αναγνωρίζει κάτι το γνώριμο στον άνθρωπο απέναντί μας. Έχουμε ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο μηχανισμό αναγνώρισης μοτίβων μέσα στο κεφάλι μας και ενεργοποιείται παράγοντας τα χημικά που προκαλούν ευχαρίστηση (ντοπαμίνη, σεροτονίνη) όταν αναγνωρίζει ένα μοτίβο που του είναι γνώριμο από παλιά.

Πόσο παλιά;

Από τότε που κάναμε τις πρώτες μας σχέσεις σαν μικρά παιδιά με τους γονείς μας, (και μετέπειτα με τα αδέρφια μας, τους θείους μας, τους δασκάλους μας στο σχολείο.

Ερωτευόμαστε το γνώριμο, όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο. Όχι το ευχάριστο. Όσο παράλογο και αν ακούγεται αυτό, είναι εντούτοις ψυχολογικό. 

Κοιτάξτε γύρω σας και θα δείτε την αλήθεια αυτού του ισχυρισμού. Πόσοι άνθρωποι δεν ερωτεύονται τα «λάθος» άτομα και υποφέρουν εξαιτίας τους. Πόσοι άνθρωποι δεν πονάνε λόγω του έρωτα. Αν ερωτευόμασταν το «ευχάριστο» αυτό δε θα συνέβαινε ποτέ. Άρα κάτι άλλο συμβαίνει.

Βασάνισέ με όπως ξέρω…

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Αλαίν ντε Μποτόν ερωτευόμαστε αυτόν που μας κάνει να υποφέρουμε όπως υποφέραμε στις σχέσεις μας όταν ήμασταν μικροί.

Για παράδειγμα:

πολλές κοπέλες τυχαίνει να γνωρίσουν έναν καλό, περιποιητικό, ρομαντικό σύντροφο και την επόμενη μέρα λένε στις φίλες τους. «Καλό παιδί, δε λέω. Αλλά δε μου έβγαζε κάτι. Δε μου έκανε κλικ. Δεν είχαμε χημεία, πώς να το πω.»

Αυτό το οποίο λένε στην ουσία είναι ότι «δεν αναγνώρισα σε αυτόν τα μαρτύρια της παιδικής μου ηλικίας.» Και μετά θα συνεχίσουν να αναρωτιούνται που είναι οι καλοί οι άντρες και γιατί έχουν τον βλακομαγνήτη… (το λέω κόσμια). Γιατί όντως τον έχουν. Με την πολύ σημαντική διαφορά ότι δεν έλκουν τους «προβληματικούς» άντρες, αλλά έλκονται από αυτούς. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τους άντρες σαφώς.

Better the evil you know

Στην ουσία ερωτευόμαστε συναισθηματικά σενάρια και όχι ανθρώπους όπως εξηγώ εκτενώς και στο βιβλίο μου. Είμαστε εθισμένοι σε ένα είδος σχέσης και όχι σε ένα τύπο ανθρώπου. Δεν έχει σημασία αν βγάζει νόημα.

Ο εγκέφαλός μας, το συναίσθημά μας, η καρδιά μας δε λειτουργεί με βάση τη λογική. Λειτουργεί με βάση το γνώριμο. Γι αυτό θέλει να επαναλαμβάνει διαρκώς τα ίδια πράγματα γιατί εκεί νιώθει οικεία. Αυτόν τον τύπο σχέσης νιώθει ότι μπορεί να διαχειριστεί ψυχικά. Όσο δυσάρεστος και αν είναι. Ο φόβος του αγνώστου είναι πολύ ισχυρότερος από τον πόνο του οικείου.

“Όπως λένε οι Άγγλοι, better the evil you know…”

Στην πράξη…

Αν λοιπόν γνωρίσεις κάποιον και δε νιώσεις χημεία μαζί του, ξανασκέψου το. Που οδήγησαν οι προηγούμενες σχέσεις σου όπου υπήρξε χημεία; Σε πήγαν κάπου που σου άρεσε; Τότε άφησέ τον και περίμενε τον επόμενο. Αν όμως έχεις παρατηρήσει ότι όταν κάποιος σου έκανε κλικ τελικά η κατάσταση δεν προχώρησε και τόσο καλά, ίσως να αξίζει τον κόπο να δώσεις μια ευκαιρία ακόμα.

Αν η «χημεία» δεν έχει υπάρξει οδηγός προς το ευχάριστο τότε πολύ πιθανώς τα δικά σου παιδικά μαρτύρια ακόμα να σε ταλαιπωρούν. Ίσως να χρειαστεί να μάθεις έναν άλλο τρόπο να σχετίζεσαι. Ίσως η φλόγα που θέλεις να υπάρχει στην αρχή να μη σε ανάβει μόνο αλλά να είναι αυτή που στο τέλος σε καίει.

Ψάξε τον εαυτό σου, ζήτα βοήθεια και να είσαι σίγουρος ότι η ζωή σου πρόκειται μόνο να ανθίσει!

Το άρθρο υπογράφει ο Δημήτρης Φλαμούρης – Μαθηματικός / Θετικός Ψυχολόγος

(Περισσότερα για τον Δημήτρη Φλαμούρη θα δείτε στο http://dimitrisflamouris.com/)