Μη βιάζεσαι τόσο πολύ… δεν προλαβαίνουν να σε αγαπήσουν!

Σύμφωνα με το κείμενο του Μ. Κούντερα: «η βραδύτητα είναι ο ρυθμός της μνήμης ενώ η ταχύτητα είναι ο ρυθμός της λήθης». Σκεφτείτε το. Τρέχουμε, βιαζόμαστε, δεν στεκόμαστε ούτε λεπτό, σπρώχνουμε να πάμε την ώρα μας, τη μέρα μας, τη ζωή μας παρακάτω και τι καταλαβαίνουμε; Στο τέλος διαμαρτυρόμαστε για το πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος! “Πότε πέρασε κιόλας…;”

Όταν ζούμε μια περίοδο μας φαίνεται “αιώνας” κι όταν έχει περάσει αναρωτιόμαστε “πότε πέρασε”; Γιατί όμως συμβαίνει κάτι τέτοιο; Πως δημιουργούνται αυτά τα βιώματα;

Είναι που δεν στεκόμαστε στα πράγματα, γι’ αυτό! Δεν αφήνουμε την κάθε στιγμή, το κάθε γεγονός να αλληλεπιδράσει μαζί μας. Βιαζόμαστε να πάμε παρακάτω, στο κάθε τι επόμενο: Επόμενη ώρα, επόμενη μέρα, επόμενο project, επόμενη δουλειά, σχέση, αυτοκίνητο.

Δεν προλαβαίνουμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, δεν προλαβαίνουμε να δεθούμε με τους ανθρώπους και τις καταστάσεις, τρέχουμε από το(ν) ένα(ν) στο(ν) άλλο(ν): δεν κοιτάμε, δεν ακούμε, δεν καταλαβαίνουμε. Και ύστερα αναρωτιόμαστε:

Γιατί είμαστε μόνοι; Γιατί η ζωή μας μοιάζει κενή, χωρίς νόημα; Γιατί οι μέρες μας μοιάζουν τόσο άδειες; Γιατί βαριόμαστε;

ΥΓ: Την επόμενη φορά που θα νιώσετε αυτό το αίσθημα της κενότητας, δοκιμάστε να πάρετε ένα βιβλίο, μια εφημερίδα ή ένα περιοδικό, καθίστε αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα (σπίτι σας ή σε ένα cafe, με θέα τη θάλασσα γιατί όχι;) παραγγείλτε ότι τραβάει η ψυχή σας και απολαύστε την στιγμή (σας). Έστω κι αν είναι για λίγο, έστω για μία και μόνο ώρα…

Μετά αναλογιστείτε αυτήν την ώρα που πέρασε.

Είχε κάποιο νόημα για εσάς; Βαρεθήκατε;

Αν όχι, αν περάσατε καλά, ξανακάντε το με την πρώτη ευκαιρία.

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας – Ψυχολόγος/Σύμβουλος Γάμου. Είναι απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.