Θα μπορούσαν τα φάρμακα οστεοπόρωσης να εξασθενούν τα οστά;

Τα φάρμακα οστεοπόρωσης που έχουν σχεδιαστεί για την αποφυγή καταγμάτων των οστών μπορεί να τα κάνουν πιο αδύναμα, σύμφωνα με έρευνα.
Οι ειδικοί του Imperial College του Λονδίνου συνέκριναν τα οστά των ισχίων των ανθρώπων που είχαν δωρίσει τα οστά τους για την επιστήμη.

Διαπίστωσαν ότι όσοι δεν είχαν ποτέ σπάσει κάποιο οστό είχαν πιο εύκαμπτες δομές κολλαγόνου και ανόργανων συστατικών, που είναι τα δομικά στοιχεία των οστών.

Τα οστά τους ήταν πιο ικανά να κάμπτονται και να απορροφούν το σοκ των πτώσεων από αυτούς που είχαν πιο σκληρά οστά και έσπαγαν πιο εύκολα, λένε οι επιστήμονες.

Μερικοί από τους δότες με κατάγματα ισχίου έπαιρναν φάρμακα που ονομάζονται διφωσφονικά για την οστεοπόρωση, γεγονός που προκαλεί επιδείνωση των οστών και τα κάνει εξαιρετικά ευαίσθητα.

Τα φάρμακα, συμπεριλαμβανομένων των Fosamax, Binosto και Pamidronate, επιβραδύνουν την ταχύτητα με την οποία τα οστά αναδιοργανώνονται για να μειώσουν τον κίνδυνο καταγμάτων.

Όμως, οι δότες που έπαιρναν διφωσφονικά για ένα έως 13 χρόνια είχαν χαμηλότερη αντοχή και ευελιξία στους ιστούς από εκείνους που δεν έπαιρναν.
Ακαδημαϊκοί με επικεφαλής τον Δρ. Shaocheng Ma παραδέχτηκαν ότι τους εξέπληξε το εύρημα, το οποίο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Scientific Reports.
Υποδηλώνει ότι αν και τα διφωσφονικά διατηρούν την οστική πυκνότητα, τα οφέλη μπορεί να αντισταθμιστούν από τη μείωση της ευκαμψίας, γεγονός που καθιστά τα οστά πιο πιθανό να σπάσουν.

Ο κίνδυνος καταγμάτωνστους ηλικιωμένους μπορεί να εξαρτάται από το εάν τα οστά τους είναι εύκαμπτα – και ένα κοινό φάρμακο οστεοπόρωσης μπορεί να προκαλεί δυσκαμψία, διαπίστωσαν οι ερευνητές.

Περίπου 3 εκατομμύρια άνθρωποι στο Ηνωμένο Βασίλειο, 10 εκατομμύρια στις ΗΠΑ και 200 εκατομμύρια παγκοσμίως ζουν με οστεοπόρωση.
Η οστεοπόρωση, που συχνά προκαλείται από ανισορροπίες των ορμονών, κάνει τα οστά να επιδεινώνονται από μέσα προς τα έξω και τα καθιστά πολύ πιο επιρρεπή σε κάποιο κάταγμα.

Το Εθνικό Σύστημα υγείας της Αγγλίας ισχυρίζεται ότι οι ασθενείς μπορεί να υποστούν σπασμένο πλευρό απλώς από βήχα ή φτέρνισμα. Οι σπασμένοι καρποί είναι ο πιο κοινός τραυματισμός.

Οι γιατροί συνήθως διαγιγνώσκουν την κατάσταση χρησιμοποιώντας σαρώσεις οστικής πυκνότητας (DXAScan), αλλά μερικοί άνθρωποι των οποίων τα οστά φαίνονται φυσιολογικά σε αυτές τις σαρώσεις εξακολουθούν να είναι ασυνήθιστα επιρρεπείς σε κατάγματα.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αρκετοί άλλοι παράγοντες – όπως η ηλικία ή εάν έχουν υποστεί παλαιότερο κάταγμα – είναι εξίσου σημαντικοί με την οστική πυκνότητα.

Για να μάθουν περισσότερα, οι ερευνητές του Imperial εξέτασαν τα δομικά στοιχεία των οστών – άκαμπτα μέταλλα που περιβάλλουν τα εύκαμπτα ινίδια κολλαγόνου.

Οι επιστήμονες χωρίσανε μια ομάδα 30 ατόμων σε εκείνους που δεν έσπασαν ποτέ κάποιο οστό, σε εκείνους που έχουν σπάσει κάποιο οστό και έλαβαν διφωσφονικάφάρμακα και σε εκείνους που έχουν σπάσει κάποιο οστό αλλά δεν πήραν φάρμακα.
Χρησιμοποίησαν ακτίνες που δείχνουν με μεγάλη ακρίβεια την ευελιξία στα οστά.
Οι δότες που δεν είχαν ποτέ σπάσει κάποιο οστό είχαν περισσότερες πιθανότητες να έχουν εύκαμπτο κολλαγόνο και μέταλλα, σε σύγκριση με εκείνους που είχαν υποστεί κατάγματα.

Σε εκείνους που είχαν σπάσει τα οστά τους – είτε έπαιρναν φάρμακα είτε όχι – τα μέταλλα διαχωρίστηκαν από το κολλαγόνο πολύ πιο γρήγορα όταν ασκήθηκε δύναμη στα οστά.

Τα οστά μπορεί να σπάγανε επειδή ο ιστός ήταν πολύ άκαμπτος και δεν μπορούσε να αναδιοργανωθεί για να απορροφήσει ενέργεια κατά τη διάρκεια μιας πρόσκρουσης ή πτώσης, ανέφεραν οι ερευνητές.

Ο ΔρUlrichHansen είπε: «Τείνουμε να θεωρούμε τα οστά μας ως στερεές, σκληρές δομές στήριξης, αλλά η ευελιξία φαίνεται να είναι εξαιρετικά σημαντική για την υγεία των οστών.

Εάν τα οστά είναι πολύ σκληρά, είναι λιγότερο ικανά να απορροφήσουν την πρόσκρουση και είναι πιο πιθανό να σπάσουν.
«Η μελέτη μας δείχνει ότι η ευελιξία θα μπορούσε να είναι εξίσου σημαντική με την πυκνότητα στην πρόληψη καταγμάτων».
Τα ευρήματα δείχνουν ότι οι γιατροί πρέπει να εξετάζουν όχι μόνο την οστική πυκνότητα, αλλά και την ευκαμψία των οστών, όταν αποφασίζουν πώς να αποτρέψουν τα κατάγματα.

Οι δότες στους οποίους δόθηκαν διφωσφονικά είχαν τη χαμηλότερη αντοχή και ευελιξία στους ιστούς, αλλά η μελέτη δεν ανέφερε συγκεκριμένα ποια φάρμακα είχαν πάρει οι ασθενείς.

Ο συν-συγγραφέας ΔρRichardAbel είπε: «Ήμασταν έκπληκτοι που είδαμε ότι οι χρήστες διφωσφονικών φαινόταν να έχουν λιγότερο εύκαμπτες νανοδομές οστών.
«Ίσως μετά από μια μακρά περίοδο θεραπείας σε ορισμένους ασθενείς, υπάρχει απώλεια ευελιξίας που αντισταθμίζει ορισμένα από τα οφέλη της αντοχής από την αύξηση της οστικής πυκνότητας.

«Απαιτείται περισσότερη έρευνα για να προσδιοριστεί ακριβώς γιατί συμβαίνει αυτό και πώς αυτό θα μπορούσε να επηρεάσει την κλινική πρακτική σε μακροχρόνιους χρήστες».

Σε ορισμένους χρήστες διφωσφονικών, το φάρμακο μπορεί να δεσμευτεί και να σκληρύνει τα μέταλλα που είναι σημαντικά για την ευκαμψία των οστών, ανέφεραν οι ερευνητές.

Ο επικεφαλής συγγραφέας Δρ. Shaocheng Ma είπε: «Είναι πιθανό η ποσότητα της ανόργανης καταπόνησης να είναι καθοριστικής σημασίας για την έναρξη της διαδικασίας κατάγματος.

«Ωστόσο, σε ασθενείς που έχουν πάρει διφωσφονικά για μεγάλο χρονικό διάστημα, το οστό μπορεί να γίνει πολύ άκαμπτο, προκαλώντας την απομάκρυνσή του από το κολλαγόνο.

“Αυτό απελευθερώνει το κολλαγόνο και του επιτρέπει να τεντώνεται ανεξέλεγκτα, το οποίο στη συνέχεια οδηγεί σε κάταγμα.”
Οι ερευνητές λένε ότι τα άτομα που λαμβάνουν διφωσφονικά πρέπει να συνεχίσουν να ακολουθούν τις συμβουλές των γιατρών τους.