Είχες ακούσει γι αυτή την περίεργη θεωρία. “Η φρυγανιά πέφτει πάντα απ’ την μεριά η οποία έχει αλειφθεί με μέλι”. Γέλασες και μεταξύ σοβαρού και αστείου άρχισες να αναμοχλεύεις την μνήμη σου να δεις αν όντως ισχύει. Όσο περισσότερο το σκεφτόσουν, τόσο ξύπναγαν μέσα σου ολοένα και περισσότερα ερωτήματα.
Πριν χαθείς όμως στο άπειρο της σκέψεις σου μένεις στον αρχικό σου προβληματισμό. Ισχύει στ’ αλήθεια το θεώρημα με την φρυγανιά; Προσπαθείς να θυμηθείς την φορά που σου έτυχε. Μάλλον είχε πέσει απ’ την μεριά με το μέλι. Τώρα που το σκέφτεσαι είσαι σχεδόν σίγουρος. Η μεριά με το μέλι βρισκόταν 99% από κάτω.
Τώρα που ησύχασες απαντώντας στον εαυτό σου, είπες να ταξιδέψεις λιγάκι και στο άγνωστο της σκέψης σου, που βίαια διέκοψες πριν λίγο. Δεν ήταν ανάγκη να το πολυσκεφτείς, εννοείτε ότι το μέλι θα λέρωνε το τραπέζι σου. Γιατί να προσγειωνόταν η φρυγανιά όπως εσύ την κρατούσες πριν λίγο στο χέρι σου; Η πτώση της φρυγανιάς σου θύμιζε όλο και περισσότερο στην οποία σε καταράστηκαν να ζεις.
Η ζωή είναι σκληρή και άδικη. Ποτέ δεν έκανε σε σένα το χατίρι μέχρι τώρα. “Η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της”. Αλήθεια πόσες στιγμές μπορείς να πεις ότι ένιωσες χαρούμενος;
Παραιτείσαι…
απ’ την απάντηση χωρίς να θες καν να το σκεφτείς. Δεν έχει νόημα, οι κακές στιγμές είναι πολύ περισσότερες. Αμέσως σου έρχονται στο νου όλες εκείνες, τις οποίες ένιωσες δυστυχισμένος, αδικημένος, οι φορές που γοερά έκλαιγες και αισθανόσουν μόνος σε μια ζωή μαρτύριο.
Η ψυχή σου μαυρίζει μ’ αυτές τις σκέψεις, αλλά το έχεις συνηθίσει πλέον και δεν σταματάς να περιπλανιέσαι στον απέραντο ωκεανό του μυαλού σου. Ξάφνου θυμάσαι τα λόγια ενός γιατρού που είδες πρόσφατα στην τηλεόραση. “Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι κατασκευασμένος να αποζητά την ευχαρίστηση. Στέλνει σήματα να κάνεις οτιδήποτε σε ευχαριστεί, όπως για παράδειγμα την ανάγκη κάποιες φορές να φας ένα γλυκό”. Σε σένα όμως ρε γαμώτο γιατί μένουν μόνο τα κάτω της ζωής; Ή μήπως δεν είναι έτσι; Όντως σου έρχονται μόνο τα άσχημα; Επίσης, ήταν στ’ αλήθεια τόσο άσχημα όσο εσύ τα είχες πλάσει στο μυαλό σου;
“Ο άνθρωπος μία φορά γεννιέται και μία μονάχα πεθαίνει”. Λογικό, το θέμα είναι βιολογικό, δεν χωράει αμφισβήτηση. Πως πεθαίνει κάποιος ο οποίος δεν έχει ζήσει όμως; Τότε που ο έρωτάς σου δεν είχε ανταπόκριση ένιωθες ότι ζούσες? Τις φορές που δεν είχες τολμήσει να πάρεις μόνος σου αποφάσεις για τη ζωή σου; Σ’ εκείνη την δουλειά που δεν σε έκανε χαρούμενο; Που σου έτρωγε κάθε μέρα την ψυχή και εσύ καθόσουν και κοίταγες ανήμπορος να αντιδράσεις; Τα συνδέεις όλα αυτά και το φρικιαστίκο συμπέρασμα είναι ότι δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι έζησες.
Αφου δεν έζησες, άρα δεν μπορείς και να πεθάνεις κιόλας. Ένα χαμόγελο ξεπροβάλλει στο πρόσωπό σου, δεν σε είχε αποχωριστεί και ποτέ το χιούμορ σου άλλωστε. Πάντα ήταν εκεί να σε συντροφεύει, σαν άλλος φίλος ο οποίος σε στηρίζει ο,τι και να γίνει. Πως έφτασες όμως στο σημείο να μην ζεις;
Αρχίζεις και θυμάσαι πως ήσουν στο σχολείο, που με την παιδική σου ανεμελιά όλα τα έβλεπες πιο φωτεινά. Δεν υπήρχε κάτι να σε τρομάξει. Θα τα κατάφερνες ο,τι και να γίνει. Σε σόκαρε έστω και σαν ανάμνηση η εικόνα του νεαρότερου εαυτού σου. Αλήθεια έτσι ήσουν στο παρελθόν; Ή μάλλον καλύτερα, είσαι εσύ ο πραγματικός σου εαυτός τώρα; Άτολμος,δειλός, συμβιβασμένος με οτιδήποτε οι υπόλοιποι θέλουν για σένα; Δυστυχισμένος.
Όχι δεν είσαι εσύ αυτός. Δεν γίνεται να είσαι εσύ αυτός. Η επιστήμη της βιολογίας απεδείχθη λάθος λοιπόν. Μία φορά γεννήθηκες, αλλά πέθαινες αργά και βασανιστικά κάθε μέρα. Μόνο τώρα ξεκινάς και αντιλαμβάνεσαι τι ακριβώς γινόταν μπροστά στα μάτια σου και μέσα στην ψυχή σου τα τελευταία χρόνια. Δεν μπορείς να επιτρέψεις να συνεχιστεί!
Ψάχνεις αχτίδες φωτός στην σκοτεινή ψυχή σου. Κάτι θα υπάρχει, δεν γίνεται. Κάπου θα βρεθεί το εφαλτήριο να σε βγάλει έξω, μακριά από τον βούρκο. “Ο χρόνος κυλά γρηγορότερα όταν περνάμε καλά και πιο αργά όταν κάτι μας στενοχωρεί”. Ίσως έτσι εξηγείται γιατί θυμάσαι να έχεις ζήσει πιο πολλές δύσκολες καταστάσεις. Ακόμα και να ήθελες να θυμάσαι μόνο τα καλά, αυτά στο μυαλό σου διήρκεσαν πολύ λιγότερο, οπότε είναι χαμένος χρόνος να το ψάξεις.
Η θεωρία της στρέβλωσης του χρόνου ανάλογα με την διάθεση, έχει εκφραστεί από επιστήμονες χρόνια τώρα και είναι κοινώς αποδεκτό από την πλειονότητα των ανθρώπων. Τότε το δωμάτιο απότομα φωτίστηκε. Σπίθες πέταξε το μυαλό σου και φωτιά τα μάτια σου. Σου ήρθε αυτή η τρελή σκέψη. Αν αποδείξεις ότι η θεωρία της στρέβλωσης του χρόνου δεν ισχύει, τότε αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν απαραίτητα μεγαλύτερη διάρκεια οι άσχημες στιγμές της ζωής μέσα στο μυαλό σου. Πράγμα το οποίο με την σειρά του σημαίνει ότι ίσως έκανες λάθος όταν θεώρησες ότι θυμάσαι μόνο τα αρνητικά.
Ίσως να το είχες έτσι επιλέξει. Αρκετά προχωρημένη σκέψη, ήδη αρχίζεις να βλέπεις τις αχτίδες φωτός του πραγματικού σου εαυτού. Τότε που πάντα χαμογελούσες και χρησιμοποιούσες το μυαλό και την καρδιά σου για να λύσεις ο,τι παρουσιαζόταν στη ζωή σου. Πρέπει όμως να γυρίσεις πίσω στο να αποδείξεις ότι η θεωρία του χρόνου δεν ισχύει.
“Ο χρόνος κυλάει γρηγορότερα όταν περνάμε καλά”. Αν βρεις μία στιγμή την οποία ήσουν χαρούμενος αλλά δεν ένιωσες ότι ο χρόνος πέρασε πιο γρήγορα, τότε το πρώτο μέλος της θεωρίας καταρρίπτεται. Έστω μία χρειάζεται και η θεωρία διαλύεται. Μα ναι, τότε, την φορά όταν την πρωτοαντίκρισες. Τότε όταν μέσα στα δυο της μάτια είδες το ομορφότερο ανοιξιάτικο πρωινό ξημέρωμα και συνάμα τον ρομαντικότερο αυγουστιάτικο έναστρο ουρανό. Τότε δεν ήταν που αισθάνθηκες ότι ο χρόνος κυλούσε πιο αργά από ποτέ;
Το θυμάσαι σαν να ήταν χτες. Τέσσερα βήματα προχώρησες κοιτάζοντάς την μέσα σ’ αυτά τα μάτια που έδωσαν ένα διαφορετικό ρυθμό στον χτύπο της καρδιάς σου. Τέσσερα μόνο βήματα κι όμως ένιωθες κάθε δέκατο του δευτερολέπτου να διαρκεί μία αιωνιότητα. Ναι είναι μία από τις ομορφότερες αναμνήσεις σου, αλλά ο χρόνος δεν βιάστηκε να τρέξει. Σε άφησε να χορτάσεις και με το παραπάνω τα δυο της μάτια που συγκλόνισαν τον εσωτερικό σου κόσμο. Το πρόσωπό σου φωτίζεται λίγο παραπάνω τώρα. Απέδειξες ότι δεν ισχύει ο ισχυρισμός της συντομότερης διάρκειας των ευχάριστων στιγμών.
Σειρά του δεύτερου μέλους της θεωρίας. “Κατά τη διάρκεια των άσχημων στιγμών ο χρόνος κυλάει με βασανιστικά αργό ρυθμό”. Πρέπει να βρεις μία στιγμή που ήσουν δυστυχισμένος και ο χρόνος πέρασε σαν αστραπή. Εύκολο κι αυτό. Δέκα χρόνια αγκαλιά με την κατάθλιψη έχεις περάσει. Δέκα ολόκληρα χρόνια. Πότε πέρασαν δέκα χρόνια; Αδυνατείς ακόμα και τώρα να καταλάβεις πόσο γρήγορα πέρασε το ένα τρίτο της ζωής σου. Αναζητάς μέσα σου τις μέρες που φύγαν και αποφύγαν να σε πάρουν μαζί τους, αλλά μάταια. Δεν είναι ώρα όμως να μεμψιμοιρείς. Μόλις κατέρριψες και το δεύτερο μισό της θεωρίας! Ίσως εσύ επιλέγεις με ποιον ρυθμό κυλάει ο χρόνος της ζωής σου τελικά.
Το μυαλό σου πλημμυρίζεται από θετικές σκέψεις πλέον. Σε τρομάζει λίγο, αλλά σου φαίνεται περίεργα οικείο. Τώρα πια αντιλαμβάνεσαι ότι έφτασες όσο χαμηλότερα γινόταν, έπιασες πάτο. Τώρα είναι που θα δώσεις μία τεράστια ώθηση με τα πόδια σου για να γυρίσεις στην επιφάνεια. Πιο πολύ με εκτόξευση θα μοιάζει παρά με μία απλή ανοδική πορεία. Όταν θα φτάσεις στην επιφάνεια και αναπνεύσεις και πάλι, δεν θα σταματήσεις εκεί. Θα συνεχίσεις να ανεβαίνεις, το ξέρεις. Τόσο κοντά στον βούρκο της μέχρι τώρα ζωής σου, αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά. Ίσως σε τρομάζει λίγο πόσο ψηλά θα φτάσεις, αλλά η ζωή θα δείχνει τόσο ωραία από εκεί πάνω. Να φανταστείς ότι εσύ μέχρι τώρα νόμιζες ότι είσαι αδύναμος και δεν μπορείς να καταφέρεις τίποτα σε αυτή τη ζωή.
Πέθανες και ξαναγεννιέσαι. Μάλιστα σαν μάθημα για την νέα σου ζωή ξαναγεννιέσαι όπως ακριβώς ήσουν τα χρόνια που ήσουν χαρούμενος, αλλά πολύ πιο δυνατός. Ίσως τώρα εκτιμήσεις παραπάνω αυτά που σε σένα μισούσες τόσα χρόνια. Κάπως έτσι ουσιαστικά αποδεικνύεις ότι δεν γεννιόμαστε μόνο μία φορά…
Ενώ δεν χορταίνεις να κοιτάς μέσα στην ψυχή σου που επιμελώς σου έκρυβες τόσα χρόνια, προσπαθείς να κατανοήσεις πως έφτασες στη λύτρωση. Το ξεκίνημα αυτού του ταξιδιού στα βάθη της ψυχής σου. Ήταν αυτή η αστεία θεωρία με την φρυγανιά. Τότε ήταν που θυμήθηκες κι όλας τι ακριβώς είχε γίνει εκείνη την φορά που σου είχε φύγει από τα χέρια η φρυγανιά. Είχε όντως προσγειωθεί με το μέλι πάνω στο τραπέζι, αλλά δεν σε είχε ενοχλήσει αυτό. Εσύ απλώς την σήκωσες, μάζεψες το μέλι που είχε μείνει στο τραπέζι, έγλειψες το δάχτυλό σου και ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟΣ συνέχισες το πρωινό σου.
Είναι αλήθεια, η ζωή έχει καλές και κακές στιγμές, αλλά είναι τόσο ωραία που τελικά δεν έχει και πολύ σημασία. Όλοι έχουμε ανθρώπους οι οποίοι μας αγαπάνε και θα είναι δίπλα μας στα καλά και στα κακά, στο σκοτάδι και στο φως. Η ζωή είναι ωραία και όποιος δεν μπορεί να το δει απλώς κοιτάζει από λάθος οπτική γωνία. Αν μετακινηθείς μερικά βήματα από το σημείο που βρίσκεσαι τώρα θα δεις κι εσύ πόσο ωραία είναι!
Γράφει ο Αργύρης Ντέμος
(1022)