Αυτοπεποίθηση… ο δρόμος προς την ευτυχία!

Ένα από μεγαλύτερα βάρη που φέρει ο άνθρωπος στο δρόμο του προς την ευτυχία, είναι η μειωμένη αναγνώριση των δυνατοτήτων που φέρει ως ιδιαίτερο πρόσωπο.

Το γεγονός αυτό λαμβάνοντας υπόψιν πως οι άλλοι καταλαβαίνουν μόνο αυτό που τους δείχνουμε, στερεί πολλά από την καθημερινότητα εκείνων που το βιώνουν. Όταν η κατάσταση αυτή  είναι  μόνιμη, αποτελεί ένα καθημερινό κουραστικό παιχνίδι μιας και εκείνος που τρέχει  μέσα στον τροχό των εμποδίων, μόνο τυχερός δεν είναι.

Παρ’ όλα αυτά  βρέξει χιονίσει, πατάς και ξαναπατάς τα ίδια σου τα βήματα, τραυματίζοντας το εύθραυστο  πάτωμα με ιδρώτα… Εάν καταφέρεις να σπάσεις μερικά από τα εμπόδια που βρίσκονται μέσα στον κύκλο της ζωής σου τότε ναι! είναι αρκετό. Εστιάζοντας σε αυτό λοιπόν  ως «ικανότητα», θα αποτελέσει μια  σημαντική αρχή ώστε να μπορέσεις  να πας παρακάτω. Το καλύτερο για τη ζωή σου, είναι  να  μπορείς να κατευθύνεις σωστά τον εαυτό σου, ώστε να οδηγηθείς προς την έξοδο… 

Εκείνες τις στιγμές επαναπροσδιορισμού του εαυτού σου, στο διάλειμμα που κάνεις για να πάρεις τα πάνω σου, αντικρίζεις καταπρόσωπο λεκέδες που ως τώρα σαν να μην είχες παρατηρήσει στα σανίδια της σκηνής που έπαιζες. Όταν γύρω μας όλα τρέχουν… η υπόθεση γίνεται  δυσκολότερη, κυρίως σε ότι αφορά το ξέπλυμα των καλά  βυθισμένων σκέψεων…

Καθώς η αυτοπεποίθηση αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα εφόδια στη ζωή του ανθρώπου, χρειάζεται και την κατάλληλη φύλαξη προς αποφυγή τυχόν απωλειών. Το πιο χαρούμενο και λαμπερό περιδέραιο, αυτό που φωτίζει το πρόσωπο και την ψυχή είναι το θάρρος! 

Ο προβληματισμός της φράσης «γίνε αυτό που είσαι»  κατά τον Νίτσε  αποτελεί ευτύχημα. Αρκεί να  καταλάβεις  πως έχεις την δυνατότητα σε αυτό το μικρό φωτεινό πέρασμα που λέγεται ζωή να λάμψεις! όσο το δυνατό μπορείς, πραγματώνοντας τον εαυτό σου.

Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που αποδιοργανώνονται στην ιδέα  πως πρέπει να πάρουν μια απόφαση. Αυτό εντάσσεται στην οικογένεια των πεποιθήσεων. Στο θαυμάσιο μυθιστόρημα του John Gardner Γκρέντελ, το βασανισμένο τέρας του μύθου του Μπέογουλφ… ψάχνει να βρει έναν σοφό άνθρωπο, για να μάθει την απάντηση στο μυστήριο της ζωής.

Ο σοφός του λέει ότι το υπέρτατο κακό είναι ότι ο χρόνος αενάως  πεθαίνει κι ότι  η πραγματική ύπαρξη εμπεριέχει τον αφανισμό. Μέσα από τη φράση «όλα ξεθωριάζουν  οι επιλογές αποκλείουν», οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως για κάθε ναι, πρέπει να ειπωθεί ένα όχι και πως κάθε θετική επιλογή σημαίνει πως είσαι υποχρεωμένος να παραιτηθείς από άλλες. Πολλοί από μας κάνουμε πίσω, μη θέλοντας να συλλάβουμε πως η απώλεια συνδέεται άμεσα με την ύπαρξη (Irvin D Yalom).

Η μικρής σημασίας ανησυχίες που πολλές φορές  δυσκολεύουν την ποιότητα ζωής, είναι αρκετές  φορές ικανές να αποσυντονίσουν  ένα πολύ ικανό κομμάτι της προσωπικότητας του καθενός. 

Το όποιο πρόβλημα με το οποίο ενδέχεται να έρθουμε αντιμέτωποι… παύει να υφίσταται τη στιγμή που θα αντιληφθούμε και θα αγαπήσουμε τα πετράδια του καθ’ ολοκληρίαν εαυτού μας…

Της Θάλειας Δέσποινας Λεκκάκου – δημοσιογράφος