Κάθε πρωί νιώθω πως δεν υπάρχει λόγος να σηκωθώ από το κρεβάτι. Τα μέλη μου είναι βαριά όπως και η διάθεσή μου. Αν υπήρχε τρόπος να αποφύγω τη μέρα μου θα το έκανα. Θέλω να μείνω ξαπλωμένη για πάντα. Αυτό είναι ίσως το μόνο ξεκάθαρο “θέλω” μου, δε μπορώ να αναγνωρίσω κάποιο άλλο. Αισθάνομαι κούραση. Όλα απαιτούν προσπάθεια. Κι εγώ δεν έχω τη θέληση για την παραμικρή προσπάθεια…
Ανηδονία, απελπισία, ενοχή, έλλειψη ελπίδας. Ο μαύρος μανδύας της κατάθλιψης…
Είμαι διαφορετικός, ανάξιος, λίγος…
Συναισθήματα και σκέψεις “Πιστεύω” που αφορούν τον εαυτό μας πεποιθήσεις οι οποίες γίνονται η ταφόπλακα της ζωής μας: “Δεν είμαι καλός… Δεν δικαιούμαι να απολαύσω… να διεκδικήσω. Αν μπορούσα να τοποθετήσω τον εαυτό μου στο χώρο θα κουλουριαζόμουν σε μια γωνία και θα έμενα εκεί αόρατος από τους άλλους.”
Ένας άνθρωπος που βιώνει τη βαθιά απώλεια του εαυτού του είναι ένας άνθρωπος που έχει χάσει τα θέλω του και κατ’ επέκταση την επιθυμία του για ζωή.
Πως μπορεί να συμβεί αυτό..;
Είναι ο τρόπος που έχουμε μεγαλώσει; Οι γονιδιακές μας προδιαγραφές ή τυχαίες εμπειρίες κατά τη διάρκεια της ζωής μας; Πιθανόν όλα αυτά μαζί.
Αν π.χ μεγαλώσαμε σε μία οικογένεια όπου μας πέρασαν το μήνυμα ότι οι ανάγκες μας δεν είναι σημαντικές, τότε μ’ ένα μαγικό τρόπο το αναπαράγουμε εσωτερικά. Εάν λάβαμε αδιαφορία ή εγκατάλειψη και κατηγορήσαμε τον εαυτό μας γι αυτό διαποτιστήκαμε με ενοχή που μας καταδιώκει ακόμα. Κι εάν ο ένοχος αξίζει τιμωρία, τότε πια καλύτερη από την αποποίηση κάθε χαράς;
Ωστόσο…
αυτές οι εσωτερικές διεργασίες δεν είναι συνειδητές… Λειτουργούν σε ασυνείδητο επίπεδο και γι αυτό ακριβώς μας καθιστούν ευάλωτους. Συνδεόμαστε και βιώνουμε το συναίσθημα αγνοώντας τις πρώιμες ερμηνείες που κάναμε ως παιδιά στις καταστάσεις που βιώσαμε.
Ερμηνείες:
κατά τις οποίες κατηγορήσαμε τον εαυτό μας για την συναισθηματική απώλεια ενός γονέα. Ή πήραμε την ευθύνη για τη δυστυχία της οικογένειάς μας.
Κάθε άνθρωπος διαθέτει εγγενώς την ικανότητα για χαρά…
Εάν ωστόσο, δεν υπήρξε ποτέ ένα τέτοιο πρότυπο για μας, αγνοούμε την ύπαρξή του. Η χαρά συνδέεται δε άμεσα με την αγάπη “εμού του ιδίου” ή δε αγάπη είναι απαλλαγμένη από ενοχή και απαξίωση. Η απαξίωση του εαυτού μας μας οδηγεί στο να τον μισούμε και να τον απεχθανόμαστε.
Αλλά κάθε άνθρωπος είναι σημαντικός, έχει αξία και δικαίωμα να ελπίσει και να απολαύσει…
Υπάρχει πάντα η δυνατότητα ανακαλύπτοντας την προσωπική μας ιστορία και τους λόγους που μας κάνουν να βιώνουμε κατάθλιψη να απαλλαγούμε από αυτήν και να ζήσουμε μια ζωή όπως μας αξίζει.
Το άρθρο υπογράφει η Κατερίνα Χριστογιαννοπούλου – Σύμβουλος (Counsellor). Διαθέτει “Diploma” στη Συμβουλευτική απο το κολλέγιο Ν.H.S., “Diploma” στη Συνθετική Συμβουλευτική από το COSCA (Counselling and Psychotherapy in Scotla), ενώ είναι κάτοχος ΒΑ (Βachelor in Integrative Counselling of M.U) – Συνθετική Συμβουλευτική από το πανεπιστήμιο Middlesex της Μ. Βρετανίας. Μέλος της (Ε.Ε.Σ) Ελληνικής Εταιρείας Συμβουλευτικής.
Άλλα άρθρα
Προσέξτε! Τα χλαμύδια μεταδίδονται μέσω σεξ!
Υπάρχει σεξουαλικότητα χωρίς να υπάρχει σχέση;
