Ωριμότητα είναι το προνόμιο του καθενός να είναι υπεύθυνος, σοβαρός και συνεπής. Οι θετικές αυτές αξίες γίνονται περισσότερο εμφανής με το πέρασμα της ηλικίας και την απόκτηση εμπειριών. Ένα μεγάλο κομμάτι της συμπεριφοράς του ανθρώπου στους άλλους, καταλαμβάνει η συναισθηματική ωριμότητα.
Η απόκτηση της μεταξύ άλλων, βοηθά στην αποφυγή ψυχικών τραυμάτων. Μπορεί να μην είναι εύκολα διακριτό, όμως ο βαθμός της δικής μας συναισθηματικής ωρίμανσης, έχει να κάνει με παράγοντες όπως η σταθερότητα, η τόλμη και η αποφασιστικότητα.
Ο συναισθηματικά ώριμος άνθρωπος, μπορεί να παραλληλίσει τον εαυτό του με ένα όμορφο γκριζογάλανο σύννεφο, σαν εκείνα που σχηματίζονται ύστερα μια απρόσμενη καλοκαιρινή μπόρα. Η γαλήνια όψη του, είναι όμοια με εκείνη του ανθρώπου που εκ΄των πραγμάτων ωριμάζει…
Νωρίτερα, κατά το τσούγκρισμα! των «βροντόφωνων διψασμένων» δεν είναι απίθανο κάποιοι να παρέμειναν στην ίδια πολυσύχναστη οπτική γωνία … Έτσι, όσοι παρά το βροχερό σκηνικό και τις αστραπές, συνήθισαν τον συνωστισμό, παρακολούθησαν το εντυπωσιακό «πέρασμα» των χρωμάτων στον ουρανό, όταν η βροχή είχε πια κοπάσει .
Οι μεταλλικές γραμμές που συγκρούονται, όπως στη φύση έτσι και στη ζωή, προάγουν στον άνθρωπο την τέχνη του «μαθαίνω να λέω όχι». Η διαδικασία από την οποία περνάει, είναι μια από εκείνες που βοηθούν στην «εγκατάσταση» της ωριμότητας μέσα του.
Όταν η απόχρωση του ουρανού αρχίζει να μοιάζει με εκείνη εντός σου ,η παραπάνω εικόνα γίνεται ακόμη πιο θεαματική, ιδιαίτερα όταν οι ασημένιες ολιγόχρονες λάμψεις, που χωρίζουν τα σύννεφα, διατηρούν άθικτο το χρώμα τους. Το να παραμένεις ακέραιος ανεξάρτητα από τις ψυχικές παραβιάσεις και τον πόνο… αποτελεί στοιχείο της ωριμότητας, ακόμη και όταν οι ευχάριστες εικόνες που αγαπάς να κοιτάζεις χάνονται γρήγορα…
Στη Δύση το μοντέλο που χαρίζει την έννοια της ωριμότητας λέει πως μετά από τόσους «μετασχηματισμούς» δεν μπορείς είσαι πλέον αθώος. Η διαδρομή του ανθρώπου από την ανεμελιά στην ωριμότητα, είναι μια επίπονη διαδικασία, με αρκετά πισωγυρίσματα που καμία φορά αργεί να εδραιωθεί…
Οι ανέμελοι, εξωστρεφείς και γελαστοί άνθρωποι με τη χρυσή καρδιά που συχνά τους τυλίγει επικίνδυνα… είναι αρκετά παρεξηγημένοι τύποι ,ενώ τακτικά κατηγορούνται για ανωριμότητα! Μερικά από τα δυνατά τους σημεία, έκτος από την καλή προαίρεση, είναι η ενεργητικότητα και το χιούμορ. Επιζητούν την επικοινωνία με καινούριους ανθρώπους και μάλιστα καμιά φορά είναι οι ίδιοι που απλά έχουν μπουχτίσει από την μαυρίλα, που παλαιοτέρα πλάκωνε την ψυχή τους.
Η συναισθηματική ωριμότητα και τρόπος έκφραση των συναισθημάτων, συνδέεται άμεσα με τις εξαρτήσεις και τους ίδιους τους φόβους μας. Μολονότι το «ψαλίδισμα» τους είναι αναγκαίο καλό, ο φόβος είναι βοηθός της αυτοσυντήρησης και προστατεύει τη ύπαρξη μας. Ο George Makari ο οποίος έχει γράψει μια σχεδόν αυθεντική ιστορία για τον Φρόιντ, είναι ένας χωρίς προκαταλήψεις μελετητής. Ο ίδιος αναφέρει :
Τρις διάσημοι ερευνητές του εγκεφάλου ο Ερνστ Μπρίκε, Ζίγκουντ Εξνερ και Τέοντορ Μάιντερ ήταν αφοσιωμένοι στο πρόγραμμα της βιοφυσικής και τη μελέτη λειτουργίας του εγκεφάλου. Τα ερωτήματα τα οποία βασάνιζαν φιλοσόφους για χιλιετίες αργότερα, προκάλεσαν πλήθος αντιγνωμιών, που μέχρι και σήμερα οδηγούν σε αδιέξοδο σε ότι αφορά τη σχέση μεταξύ νου και σώματος.
Η διαδικασία του τρόπου αντίληψης καθημερινών ευχάριστων, η δυσάρεστων καταστάσεων της ζωής, ανήκει στην προσαρμογή. Η δυνατότητα του ατόμου να δίνει λύσεις σε καταστάσεις που τον ταλαιπωρούν, σίγουρα εξαρτάται από τις εξωτερικές συνθήκες αλλά κατά κύριο λόγο από την προσωπικότητα του. Οι στρεσογόνες και σοκαρίστηκες καταστάσεις, που ενίοτε επιδρούν και αποθηκεύονται στο σώμα μας λειτουργούν!
Παρόλο που εξακολουθούν να παραμένουν ασυνείδητες.Το δεξί μέρος του εγκέφαλου είναι υπεύθυνο για τις εικόνες και αναπαραστάσεις. Εκεί, παίρνουν μορφή τα βιώματα μας. Η κάθε ουσιαστική αλλαγή είναι πρωταρχικό θέμα του δεξιού εγκεφάλου (Paul Waltzlawick).Ο βιολογικός μηχανισμός της επιβίωσης του ανθρώπου για την αντιμετώπιση μιας τραυματικής εμπειρίας είναι φεύγω, επιτίθεμαι, παγώνω, παραδίδομαι.
Κάποια βιώματα μοιάζουν στα παραμύθια που άκουγες μεγάλη. Στο αδιάκοπο φως του φεγγαριού, φωτίζονται αδικαιολόγητα όλες τους οι σελίδες, ακόμη και εκείνες που σε πλήγωσαν ανεπανόρθωτα. Στα πιο άγρια παραμύθια, το μόνο που θέλεις να ακούσεις, εσύ… με την τρυφερή ψυχή, είναι πως σε μια δεύτερη εκδοχή ,ίσως θα μπορούσες να αλλάξεις το τέλος. Η ιστορία που μιλάει για τον «Άνθρωπο που ψαλίδισε την καρδιά του», πονάει ακόμη και σήμερα αυτούς που το θυμούνται …. Γι’αυτό στη θέση της πιο βασανισμένης λέξης αυτού του τίτλου , θα «εμπιστευτώ» στα σίγουρα εκείνο το φεγγάρι …
Γράφει η Θάλεια Δέσποινα Λεκκάκου.
(1091)