Σύμφωνα με τη θεωρία της ψυχανάλυσης, ο τρόπος που έχει μεγαλώσει ένα άτομο και τα συναισθήματα τα οποία έχει βιώσει από τους «σημαντικούς άλλους» της ζωής του, συνήθως γονείς, επηρεάζει σημαντικά την εικόνα για τον εαυτό του και τις ερωτικές σχέσεις που θα δομήσει.
Όταν οι γονείς ικανοποιούν τις συναισθηματικές ανάγκες ενός παιδιού, το μέλλον των διαπροσωπικών του σχέσεων μεγαλώνοντας, διαγράφεται όμορφο και με αγάπη, σε αντίθετη με τα άτομα στα οποία οι βασικές ανάγκες, έμειναν ακάλυπτες και δυστυχώς τα συναισθηματικά κενά της παιδικής ηλικίας, τους ακολουθούν και στην ενήλικη ζωή.
Τα άτομα λοιπόν, τα οποία έχουν βιώσει αγάπη, αποδοχή, ασφάλεια, σε παιδική ηλικία, ως ενήλικες, θα αναζητήσουν συντρόφους με τους οποίους θα νιώθουν παρόμοια συναισθήματα.
Αντιθέτως…
τα άτομα, τα οποία είχαν γονείς συναισθηματικά απόμακρους, οι οποίοι δεν κάλυπταν τις συναισθηματικές τους ανάγκες, ως ενήλικες, πιθανώς θα αναζητήσουν παρόμοιους συντρόφους οι οποίοι δεν θα ενδιαφέρονται για την την κάλυψη των συναισθηματικών τους αναγκών.
Είναι πολύ συχνό φαινόμενο, παιδιά που βίωσαν απόρριψη από τους γονείς τους, να συνάπτουν συχνά αυτοκαταστροφικές σχέσεις και αυτό γιατί οι άνθρωποι, τείνουμε να επιλέγουμε το οικείο, παρά εκείνο που επιθυμούμε.
Ακόμη και αν το οικείο είναι δυσάρεστο ή αυτοκαταστροφικό, το άτομο έχει μάθει να λειτουργεί, να «υπάρχει», να γνωρίζει πως να διαχειρίζεται τέτοιες σχέσεις και να του είναι γνώριμα τα συναισθήματα τα οποία του δημιουργούνται. Έτσι με αυτόν τον τρόπο, νιώθει ασφάλεια μέσα στο οικείο, πιστεύοντας πως διατηρεί τον έλεγχο της κατάστασης.
Ως γνωστό, είναι πολύ πιο εύκολο να δεχτούμε έναν σύντροφο που θα επιβεβαιώνει τη θεώρησή μας πως οι άλλοι είναι συναισθηματικά ψυχροί – ενίοτε και κακοποιητικοί – όπως ήταν εκείνοι που αλληλεπιδρούσαν μαζί μας, στα παιδικά μας χρόνια.
Μέσω μιας τέτοιας σχέσης, το άτομο επιβεβαιώνει τη θεώρηση που έχει για τον εαυτό του (π.χ. ότι το μόνο που αξίζει είναι η απόρριψη, ότι δεν είναι ικανό να αγαπηθεί ή ότι ο άλλος έρχεται, παίρνει αυτό που θέλει και στη συνέχεια φεύγει, χωρίς να επενδύσει συναισθηματικά.)
Είναι επίσης συχνό φαινόμενο, ένα παιδί, το οποίο δεν έχει βιώσει ασφάλεια με κανένα από τους γονείς, να αποφεύγει τις ερωτικές σχέσεις σε μια προσπάθεια του να μην πληγωθεί για ακόμη μια φορά.
Το σημαντικό εδώ είναι…
πως η ερωτική σχέση με έναν σύντροφο, μας δημιουργεί συναισθήματα, παρόμοια με εκείνα που είχαμε βιώσει ως παιδιά, δεδομένου πως ο σύντροφος είναι ο πρώτος άνθρωπος μετά τους γονείς μας, που ερχόμαστε πολύ κοντά.
Επομένως είναι πολύ φυσιολογικό, στην ενήλικη ζωή στο πλαίσιο τον ερωτικών σχέσεων, το άτομο να προσπαθεί να καλύψει τις ανάγκες που δεν του καλύφθηκαν όταν ήταν παιδί. Ανάγκες όπως αγάπη, ασφάλεια, στήριξη, αποδοχή, κατανόηση, ενδιαφέρον, παρηγοριά, αγκαλιά, χάδι.
Έτσι, συνάπτει σχέσεις με σκοπό να καλύψει τις βαθύτερες ανάγκες του…
Ωστόσο όμως, αυτή η ανάγκη είναι ασυνείδητη και στην ουσία φαινομενικά το άτομο, απορρίπτει όλες αυτές τις ανάγκες, συνάπτοντας σχέσεις με ανθρώπους οι οποίοι δεν μπορούν να του εξασφαλίσουν ή να του καλύψουν τις παραπάνω ανάγκες με αποτέλεσμα να αναβιώνει το ίδιο τραύμα.
Επίσης, πολλές φορές, ο ίδιος προκαλεί την απόρριψη της αγάπης, με αποτέλεσμα να αναβιώνει και πάλι τον οικείο και γνώριμο πόνο. Ορισμένα από αυτά τα άτομα, θα συνάψουν δεσμούς με συντρόφους εντελώς διαφορετικούς από τους γονείς τους, θεωρώντας ότι έτσι θα επέλθει η λύτρωση. Φυσικά όσο εύκολο ακούγεται, τόσο δύσκολο είναι.
Συνήθως, ένα άτομο θα απαλλαγεί από τις πληγές του παρελθόντος, μέσω της συνεργασίας του με ένα ειδικό, ο οποίος θα τον βοηθήσει να ανιχνεύσει και να επεξεργαστεί αυτά τα «θολά» σημεία που εμποδίζουν την προσωπική του ανάπτυξη και τη σύναψη θετικών διαπροσωπικών σχέσεων.
Γράφει η Ανδριάννα Γεροντή – Συστημική και Εναλλακτική Θεραπεύτρια του ΚΕ.ΘΕ.ΣΥ (Ανασυνδιασμένη Ψυχοθεραπεία).
(Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε: https://www.
(278)