“Η πιο σωστή απόφαση ήταν να πω ανοιχτά όλα όσα με έπνιγαν!” Ανδρέας, 38 ετών

Όλα ξεκίνησαν όταν έμεινε η γυναίκα μου έγκυος. Προσπαθούσα να μην της λείψει τίποτα, όμως ο ερχομός του μωρού με εκτόπισε από τη ζωή της. 

Ο Ανδρέας, 38 ετών, εξομολογείται τη δική του ιστορία:

“Όταν γέννησε η γυναίκα μου, ήμασταν όλοι πολύ ευτυχισμένοι. Και οι δύο ήμασταν αρκετά υπερπροστατευτικοί με τον μικρό μας και κάθε μέρα η ανησυχία, οι φόβοι και οι ανασφάλειες μας μεγάλωναν. Αναρωτιόμασταν αν το μεγαλώνουμε σωστά, αν κάνουμε λάθη και τι πρέπει να διορθώσουμε.

Κάθε μέρα που περνούσε η γυναίκα μου αναλάμβανε οποιαδήποτε ευθύνη για το παιδί, χωρίς να μου αφήνει περιθώριο να κάνω το ίδιο. Είχε αναλάβει εξ ολοκλήρου την ανατροφή του παιδιού μας, κάνοντας με να νιώθω περιττός.

Όσο περνούσε ο καιρός κλεινόμουν στον εαυτό μου και δεν είχα όρεξη για τίποτα. Άρχισα να νιώθω πως δεν με ενδιαφέρει ούτε ο γιος μου, ούτε η γυναίκα μου, αφού έβλεπα συνεχώς πως δεν με χρειαζόντουσαν. Είχα ανασφάλειες για όλα, ότι εγώ έφταιγα που είχαν γίνει τα πράγματα έτσι.

Αποφάσισα λοιπόν να μιλήσω σε έναν ειδικό για το πρόβλημα μου. Μου είπε: «όπως οι γυναίκες μετά τη γέννα παθαίνουν επιλόχεια κατάθλιψη, κάτι παρόμοιο σου συνέβη και εσένα». Μου πρότεινε να διεκδικήσω χρόνο με το παιδί μου, να συμμετάσχω στην φροντίδα του και να αφήσω στην άκρη εγωισμούς και ανασφάλειες. Είναι απλά μια ιδιαίτερη περίοδος, που χρειάζεται χρόνος για να προσαρμοστούμε εγώ και η γυναίκα μου. 

Άρχισα να της λέω αυτά που σκέφτομαι και να αναλαμβάνω σιγά σιγά περισσότερες ευθύνες για το μωρό. Ο χρόνος κυλούσε και όλα άρχισαν να βελτιώνονται. Η πιο σωστή απόφαση ήταν να πω ανοιχτά όλα όσα με έπνιγαν!”

(413515)