Η Δραματοθεραπεία αποτελεί εναλλακτική και συμπληρωματική θεραπεία στο κομμάτι της αποκατάστασης της ψυχικής υγείας με αποκλειστικό στόχο να βοηθήσει τους ανθρώπους να εντοπίσουν & να προσεγγίσουν με διαφορετικό τρόπο ζητήματα & προβληματικές καταστάσεις που σοβούν στη ζωή τους, προκειμένου να διερευνήσουν εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης αυτών των εκκρεμοτήτων.
Η συγκεκριμένη θεραπευτική προσέγγιση μπορεί να εφαρμοστεί με επιτυχία σε πολλά πλαίσια, π.χ. στην θεραπεία με παιδιά, εφήβους & την αντιμετώπιση εθισμού από ουσίες, διατροφικές διαταραχές, μετα-τραυματικού στρες, διαταραχές της προσωπικότητας αλλά και να συνδράμει στην ψυχολογική στήριξη & ενίσχυση θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης. Η εφαρμογή της συγκεκριμένης θεραπευτικής παρέμβασης μπορεί να πραγματοποιηθεί σε περιβάλλον ομαδικής ή ατομικής θεραπείας και πάντα υπό την καθοδήγηση ενός ειδικού επαγγελματία ψυχικής υγείας τον… δραματοθεραπευτή.
Η Δραματοθεραπεία περιλαμβάνει…
Την σύνθεση & αφήγηση ιστορίας, role-playing, ανάθεση & αντιστροφή ρόλων, αυτοσχεδιασμό, δημιουργική έκφραση & καλλιέργεια εκφραστικών μέσων αλλά επίσης μάσκες & θεατρικά σκηνικά χρησιμοποιούνται ως ερέθισμα για την δραματοποίηση. Η βασική θεωρία της δραματοθεραπείας είναι ότι το δράμα και το θέατρο είναι κάτι περισσότερο από προσομοίωση, απομίμηση 7 αναπαράσταση της ζωής αλλά αποτελούν ουσιαστικά τρόπους για τους ανθρώπους να συμμετέχουν σε συλλογικές διαδικασίες, να δρουν & να εκφράζονται δημιουργικά & εποικοδομητικά, να αποφορτίζονται από εσωτερικές εντάσεις & καταπιεσμένα συναισθήματα, να απελευθερώνονται, να εξιλεώνονται, να λυτρώνονται…
Ενώ το δράμα και οι πιθανές θεραπευτικές επιδράσεις του έχουν αναγνωριστεί εδώ και πολλά χρόνια, η δραματοθεραπεία δεν είχε το κύρος ειδικής επαγγελματικής και επιστημονικής μεθόδου μέχρι την δεκαετία του 1930 όταν και διαμορφώθηκε η Δραματοθεραπεία που βλέπουμε σήμερα με κύριους εκφραστές και ερευνητές τους Peter Slade, Billy Lindkvist και Sue Jennings στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η Δραματοθεραπεία τονίζει…
τη δημιουργικότητα, την εξωτερίκευση μύχιων συναισθημάτων και ενθαρρύνει πρώτιστα τον αυθορμητισμό δια του αυτοσχεδιασμού & την απαλλαγή από αναστολές & συστολές (ντροπή, φόβους έκθεσης & προβολής). Μέσα στη διαδικασία της δραματοθεραπείας, οι διάφορες διεργασίες επικεντρώνονται στο να κατακτήσουν τελικώς οι συμμετέχοντες μια κατάσταση ηρεμίας και γαλήνης.
Σε αντίθεση με το πραγματικό θεατρικό δράμα, ένας συμμετέχων σε διαδικασία Δραματοθεραπείας δεν επιτρέπεται να ταυτιστεί πλήρως με τον χαρακτήρα που υποδύεται, έτσι ώστε να είναι σε θέση να προσδιορίσει και να προβληματιστεί σχετικά με το ρόλο που παίζει και ως πρωταγωνιστής καλείται να υποδυθεί σκηνές από το παρελθόν & να έλθει αντιμέτωπος με εσωτερικές συγκρούσεις, να εξωτερικεύσει απωθημένες φαντασιώσεις & επιθυμίες, να φανερώσει όνειρα, προσδοκίες, φιλοδοξίες, ενορμήσεις.
Η σχέση ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα είναι ένα θέμα που επανέρχεται συχνά στην Δραματοθεραπεία. Οι συμμετέχοντες συχνά καλούνται να ανακαλέσουν & να αναβιώσουν πραγματικές εμπειρίες της ζωής τους. Με τον τρόπο αυτό, η Δραματοθεραπεία είναι «μια μορφή θεάτρου», όμως οι συμμετέχοντες, αναβιώνοντας ελεγχόμενα αυτά που έχουν συμβεί ή συμβαίνουν στην ζωή τους, επεξεργάζονται & προσπαθούν να ψηλαφίσουν βαθύτερα αγωνίες, τραύματα, πληγές τους και προσπαθούν να επέμβουν ώστε να τις επουλώσουν οριστικά & αμετάκλητα.
του Λάσκαρη Κωνσταντίνου
(241)